ปรมจารย์ท่านนี้มีนามว่า หลู่ปัน     

 “หลู่ปัน” มีนามเดิมว่า “กงซูปัน” เป็นชาวแคว้นหลู่ ในสมัยสงครามระหว่างรัฐ (จั้นกั๋ว) ซึ่งมีฝีมือในงานก่อสร้างที่ใช้ฝีมือประณีตอย่างยิ่ง จนผู้คนยกย่องให้เป็นเทพอารักษ์ประจำอาชีพช่างไม้ ช่างปูน งานก่อสร้างรวมทั้งงานวิศวกรรม สถาปัตยกรรม
       
       

         ท่านหลู่ปันเติบโตขึ้นมาในครอบครัวช่างไม้ ทั้งยังได้ศึกษาวิชาช่างกับอาจารย์ที่มีฝีมือ ด้วยพรสวรรค์และความพากเพียร เขาได้สั่งสมประสบการณ์งานช่างจนชำนาญ ฝีมือเป็นหนึ่งในแผ่นดิน ในสมัย 450 ปีก่อนคริสตกาล หลู่ปันได้เดินทางออกจากแคว้นหลู่ เพื่อไปรับจ้างแคว้นฉู่ผลิตอาวุธยุทโธปกรณ์ทางการทหาร เช่นบันไดปีนค่าย เพื่อเตรียมทำสงครามกับแคว้นข้างเคียง แต่ปรัชญาเมธี “ม่อจื่อ” คัดค้านเอาไว้ โดยชี้แนะหลู่ปันว่า ในเมื่อเขามีฝีมือทางการช่างโดดเด่นไม่เป็นรองใคร ก็ควรที่จะใช้ฝีมือนี้สร้างเครื่องมือที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมือง แทนที่จะสร้างเครื่องมือในการทำลายล้างทางสงคราม ดังนั้นหลู่ปันจึงล้มเลิกและหันไปประดิษฐ์เครื่องไม้เครื่องมือในชีวิตประจำวันแทน เช่นเครื่องมือด้านช่างไม้ ด้านการเกษตร
       
       

    เล่ากันว่า ตลอดช่วงชีวิตของท่านหลู่ปัน ได้ประดิษฐ์เครื่องไม้เครื่องมือที่เป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นหลังหลายชนิด เช่น กบไสไม้, แม่กุญแจที่ต้องใช้ลูกกุญแจเฉพาะไข, เครื่องจักรกลบางประเภท, เลื่อย เป็นต้น
       
       ในส่วนของเลื่อย มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่งเจ้าครองแคว้นหลู่ประสงค์ให้หลู่ปันก่อสร้างพระราชวังแห่งใหม่โดยให้เวลาสร้าง 3 ปี ทว่าไม้ที่ต้องนำมาสร้างนั้นอยู่บนเขาที่ห่างไกล ระยะเวลา 3 ปี เพียงกระบวนการตัดไม้ เตรียมไม้เพื่อก่อสร้างอย่างเดียวก็ไม่พอแล้ว หลู่ปันจึงวิตกกังวลยิ่งนัก แต่ขณะที่เดินทางไปบนเขาเพื่อตัดไม้นั้น เขาบังเอิญโดนใบหญ้าบางๆ ที่มีลักษณะเป็นฟันซี่เล็กๆ บาดมือ จึงจุดความคิดให้เขาประดิษฐ์เลื่อยขึ้นมาเพื่อตัดเตรียมไม้ ซึ่งสามารถประหยัดทั้งเวลาและกำลังคนได้มากโข การสร้างวังจึงประสบผลสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
       
       ต่อมา สำนวน “ปันเหมินน่งฝู่” เกิดขึ้นในสมัยราชวงศ์ถัง โดยนักวรรณคดี “หลิ่วจงหยวน" ได้ประพันธ์ไว้ในตอนหนึ่งซึ่งแปลใจความได้ว่า “หากใครแสดงทักษะใช้ขวานต่อหน้าหลู่ปัน คนผู้นั้นก็ช่างไร้ยางอายเต็มที” ซึ่งปัจจุบันใช้เป็นสำนวนเพื่อแสดงความถ่อมตัว ว่าความสามารถของตนเองในด้านใดด้านหนึ่งไม่อาจเทียบเท่ากับผู้ที่มีอาชีพด้านนั้นโดยตรง หรือผู้ที่เชี่ยวชาญในทักษะนั้นอย่างลึกซึ้ง

 อีก 3 วันอ่านต่อ 

ค.ห.ต่อไปจาก จากหนังสือภาพ "แลหลังแดนมังกร เล่ม1"

5555 เร็วกว่านั้นเยอะคร้าบ...บ..พี่ไพบูลย์

หลู่ปันเป็นนักก่อสร้างที่มีสติปัญญา และมีฝีมือยอดเยี่ยมสมัยปลายยุคชุนชิว

ตามที่หนังสือโบราณบันทึกไว้ เครื่องมือก่อสร้างหลายชนิด เช่น เลื่อย ไม้ฉาก กบ คีม สิ่ว ฯลฯ นั้น หลู่ปันเป็นผู้ประดิษฐ์ขึ้น

นกพยนต์ที่หลู่ปันประดิษฐ์ขึ้นนั้น สามารถบินได้ รถม้าไม้ที่เขาประดิษฐ์ ก็สามารถขับเคลื่อนไปได้โดยอัตโนมัติ

หลู่ปันเคยสร้างบันไดปีนกำแพงเมือง และหอกตะขอสับที่ใช้ในการรบทางน้ำให้แคว้นฉู่ สิ่งประดิษฐ์สองชนิดนี้มีประโยชน์ต่อการรบมาก

เล่าสืบกันมาว่า เครื่องมือของช่างไม้สองชนิดที่เรียกว่า “แม่ปัน” กับ “เมียปัน” และร่มนั้น แม่และเมียของหลู่ปันเป็นผู้ประดิษฐ์ขึ้น

ตำนานปรัมปราเกี่ยวกับหลู่ปัน นั้นเป็นนิทานพื้นบ้านของจีนที่เล่าสืบกันมาช้านาน และแพร่หลายขึ้นใจคนจีนแทบทุกครัวเรือน

( เครื่องมือที่เรียกว่า แม่ปันและเมียปัน หน้าตาและการใช้งานเป็นยังไง ใครรู้ช่วยตอบด้วยนะครับ )

ในยุคชุนชิว ที่หมู่บ้านแซ่หลู่ ริมแม่น้ำชิงสุ่ย มีช่างไม้คนหนึ่งอาศัยอยู่ ช่างไม้คนนี้ยังไม่พอใจในฝีมือตน จึงฝากความหวังของตนไว้กับบุตรชาย

ช่างไม้คนนี้มีบุตรชายสามคน บุตรสองคนแรกคือ หลู่ฉวน และหลู่ปิน เกียจคร้านไม่เอางานเอาการ มีแต่บุตรคนที่สาม คือหลู่ปันเท่านั้นที่ขยันศึกษาหาความรู้

ครั้นบุตรทั้งสามเติบโต ช่างไม้ผู้บิดาก็เอาเงินที่สะสมไว้ออกมามอบให้ใช้เป็นทุน ไปศึกษาเล่าเรียน พี่ทั้งสองเที่ยวไปทั่วทิศ แต่เรียนอะไรไม่สำเร็จเลยแม้แต่อย่างเดียว

ช่างไม้จึงพูดกับหลู่ปันว่า “ความหวังทั้งหมดของพ่อ ฝากไว้ที่เจ้าคนเดียว ฉะนั้นจงเรียนศิลปวิทยาให้สำเร็จนะลูก”

หลู่ปันลาบิดาและพี่ชายไปหาครูดีเพื่อขอศึกษาหาความรู้ด้วย

ยอมฝ่าอันตรายและความยากแค้นนานาประการ จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเดินทางมาถึงเชิงเขาจงหนานซาน เขาบากบั่นขึ้นไปจนถึงยอดเขา เห็นมีเรือนใหญ่ขนาดสามห้องตั้งอยู่ในหมู่ไม้อันร่มรื่น

หลู่ปันค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เห็นพื้นห้องมีเครื่องมือช่างที่ใช้จนหมดคมหลายชนิด กระจัดกระจายอยู่ บนเตียงมีชายชราผมขาวโพลนนอนอยู่

หลู่ปันค่อยๆเก็บของใส่ลังให้เรียบร้อย แล้วนั่งคอยชายชราผู้นั้นตื่นขึ้นมา ด้วยความสงบเสงี่ยม

พอชายชราตื่น หลู่ปันรีบคุกเข่าคารวะและกล่าวว่า “อาจารย์ โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วยเถิด”

ชายชราถามว่า “เจ้าจงตอบมาสิว่า เรือนขนาดสามห้อง ต้องใช้ขื่อใหญ่กี่อัน ขื่อเล็กกี่อัน เสาค้ำกลอนกระเบื้องอย่างละเท่าไหร่”

หลู่ปันตอบทันทีว่า ”ขื่อใหญ่ขื่อเล็กอย่างละสาม ไม้ค้ำกลอนกระเบื้องยี่สิบ ไม้กลอนกระเบื้องหลังคาหนึ่งร้อย”

ชายชราถามต่อว่า “เรียนศิลปะศาสตร์แขนงหนึ่งให้สำเร็จ ทำไมบางคนใช้เวลาสามปี แต่ทำไมบางคนเพียงสามเดือนก็สำเร็จ”

หลู่ปันตอบว่า “ศิลปะศาสตร์ที่ใช้เวลาสามเดือน หลักวิชาอยู่ที่ตา ที่ใช้เวลาสามปี หลักวิชาอยู่ที่ใจ”

ชายชราถามต่ออีกว่า ”อาจารย์สอนศิษย์สองคน คนหนึ่งใช้ขวานเสาะแสวงหาภูเขาทองคำได้หนึ่งลูก อีกคนใช้ขวานจารึกชื่อตนในหัวใจคนทั้งปวง เจ้าอยากเป็นคนไหน”

หลู่ปันตอบ “คนที่สอง”

ชายชรารับหลู่ปันเป็นศิษย์ และให้หลู่ปันนำเครื่องมือช่างไปซ่อมแซมให้เรียบร้อย

หลู่ปันไม่พูดอะไร รีบนำหินลับมีด ออกมาลับเครื่องมือต่างๆ อยู่เจ็ดวันเจ็ดคืน เครื่องมือต่างๆ จึงคมและแหลมใช้งานได้

ชายชราต้องการทดสอบความคมของเลื่อย จึงใช้หลู่ปันไปตัดต้นไม้ที่มีอายุ 500 ปี ที่อยู่หน้าบ้าน

หลู่ปันคว้าเลื่อยไปนั่งที่โคนต้นไม้ เลื่อยอยู่ยี่สิบวันยี่สิบคืน ต้นไม้ใหญ่จึงล้ม

อาจารย์สั่งต่อ “เพื่อทดสอบความคมของขวาน เจ้าจงตกแต่งต้นไม้นี้ ให้เป็นเสาใหญ่”

หลู่ปันจึงคว้าขวาน ตัดบากตกแต่งอีกสิบสองวันสิบสองคืน ต้นซุงจึงแปรสภาพเป็นเสาใหญ่ได้สำเร็จ

อาจารย์สั่งต่อ “จงใช้สิ่วที่เจ้าลับแล้ว เจาะเสานี้ให้ได้ สองพันสี่ร้อยรู เป็นรูกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยมจัตุรัส และสี่เหลี่ยมผืนผ้า อย่างละหกร้อยรู”

หลู่ปันจึงก้มหน้าก้มตาเจาะเสาต่ออีกยี่สิบวันยี่สิบคืน จึงเจาะครบถูกต้องเรียบร้อยตามที่อาจารย์สั่ง ทุกประการ

อาจารย์เห็นดังนั้นจึงกล่าวชม “ศิษย์ที่ดี ไม่ว่าอะไรก็มิทำให้เจ้าท้อแท้ ครูจะถ่ายทอดความรู้ที่มีให้เจ้าจนหมดสิ้น”

ว่าแล้วก็พาไปยังห้องตะวันตก ภายในมีหุ่นจำลองอาคารบ้านเรือน สิ่งก่อสร้างและเครื่องใช้นานาชนิด เรียงรายเต็มไปหมด อาจารย์กล่าวว่า “เจ้าจงรื้อหุ่นจำลองเหล่านี้ แล้วประกอบขึ้นใหม่ เสร็จเมื่อไหร่ เป็นอันว่าเจ้าเรียนวิชาสำเร็จ”

ตั้งแต่นั้นมา หลู่ปันก็ขลุกอยู่แต่ในห้อง รื้อและประกอบหุ่นจำลอง อาจารย์สั่งให้ทำหนึ่งเที่ยว เขาทำสามเที่ยว

หลู่ปันเพลิดเพลินกับการเรียนจนลืมกิน ผ่านการฝึกฝนอย่างจริงจังอยู่สามปี อาจารย์จึงทำลายหุ่นจำลองทั้งหมดทิ้ง  หลู่ปันก็สามารถสร้างขึ้นใหม่ได้อย่างรวดเร็วครบทุกแบบ

วันหนึ่งอาจารย์บอกว่า “ศิษย์รัก วิชาที่ครูมีอยู่ เจ้าเรียนจนหมดสิ้น ฉะนั้นวันนี้เจ้าจงลงเขา ไปได้แล้ว”

หลู่ปันอาวรณ์มิอยากจาก อาจารย์บอกว่า “หวังว่าเจ้าคงไม่ทำให้อาจารย์เสียชื่อเสียงนะ”

หลู่ปันลงจากเขาแล้ว ระลึกถึงคำกำชับของอาจารย์อยู่เสมอ จึงสร้างแต่สิ่งดีงาม ให้แก่ประชาชน

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ที่เป็นนิทาน

   มีชายหนุ่มช่างไม้ผู้หนึ่งเดินผ่านหน้าบ้านประตูแดงหลังหนึ่ง   แล้วยกขวานขึ้นกล่าว:"อย่าได้ดูถูกขวานเล่มนี้ของข้าเด็ดขาด   ไม่ว่าจะเป็นเนื้อไม้ประเภทใด  แค่มาถึงมือข้านี้ ใช้ขวานข้าแกะสลักประดิษฐ์  จะเกิดสิ่งมหัสจรรย์ที่ประเจิดล้ำค่าขึ้นมาทันที"

ผู้คนที่เดินผ่านไปมา  ต่างก็รู้สึกว่าเขาขี้โม้  จึงชี้ไปที่ประตูแดงแล้วกล่าวว่า:"ท่านน้อง   สามารถแกะสลักประตูบานนี้ได้ดีกว่านี้ใหม่"

ชายหนุ่มผู้นั้นตอบอย่างไม่สนใจว่า: "ข้าไม่ได้ขี้โม้แต่อย่างใด   ขอบอกตามความตรง   ข้าเคยเป็นศิษย์ของท่านหลู่ปัน  หากไม่แค่ประตูบานง่าย ๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ ก็เป็นเรื่องที่น่าสมเพศยิ่งนัก”

ผู้คนที่ได้ยินต่างก็หัวเราะกันยกใหญ่กล่าว : "นี่ก็คือบ้านของท่านหลู่ปัน  และประตูบานนี้ท่านหลู่ปันเป็นทำด้วยมือของท่านเอง"

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้น รู้สึกอับอายรีบวิ่งหนีไปทันที

ชาวจีนก็มีการเล่าขานถึง ตำนานการถือกำเนิดร่มคันแรกของโลกว่า หลู่ปันและภรรยา เป็นคู่สามีภรรยาที่มีความห่วงหาอาทรในกันและกัน ทุกวันฝ่ายภรรยาจะต้องออกเดินทางนำข้าวไปส่งให้สามี เมื่อถึงช่วงหน้าฝนจึงหนีไม่พ้นจะต้องเดินฝ่าสายฝนลุยไป หลู่ปันเป็นช่างผู้มีความชำนาญ จึงได้สร้างเก๋งสำหรับแวะพักหวังให้ภรรยาสามารถใช้หลบได้ระหว่างทาง แน่นอนเก๋งที่สร้างสามารถใช้งานหลบฝนได้อย่างดีตามประสงค์ แต่ใช่ว่าจะสามารถสร้างขึ้นได้เยอะๆ ระหว่างทางตามความต้องการ ฝ่ายภรรยาจึงรำพึงขึ้นว่า หากมีเก๋งหลังเล็กๆ ที่สามารถพกติดไปกับตัวได้ด้วยก็คงดีไม่น้อย หลู่ปันได้ยินก็เกิดปิ๊งไอเดีย สร้างเก๋งจิ๋วหรือร่มที่สามารถถือพกพากันฝนไปได้ทุกที่ขึ้นมาในที่สุด

ถ้าผมได้พบเจอเกร็ด,ตำนานอื่นๆอีกจะนำมาลงเพิ่มเติมครับ ^_^

 เยี่ยมมากครับ คุณยุ่น เดี๋ยวนี้สำเร็จวิชา กดไวจาก แม่นางสโนไวท์ แล้ว หงำๆ เก่งจุงเบย อายุ่ง

ได้แต่ภาวนา ขอให้ยุ่นอย่าเจอตํานานอะไรอีกเลย เจ้าประคุ๊นนนน

มันก็ต้องปั๊ดตะนากันบ้างแหละครับพี่ไพบูลย์ ^_^

แสดงว่า พี่เอ๋ ชอบตำไม่นานซิท่า...5555+

อ่านเพลินจนลืมเลยครับ .....................................................................

...............เอเมื่อกี้อ่านอะไรไปหว่า........................

ไม่เป็นไรครับคุณนิด ถ้าลืมก็อ่านใหม่อีรอบซิครับ 

ชอบมากครับคุณยุ่น

ตำนานยังหาไม่เจอ..เอาตำช้ามาก่อนก็ได้

ชอบๆ ขอบคุณครับ

ขอบคุณมากครับพี่ยุ่น พึ่งรู้ว่าพี่ยุ่นชอบ ตำ น้าาานนนน นาน  ว่าแต่ "แม่ปัน" กับ "เมียปัน"  ของจริงเป็นอย่างไรหารูปจริงมาให้ดูหน่อยสิครับพี่

ขอบคุณครับคุณยุ่นสำหรับเรื่องราวดีๆ แต่อย่าปล่อยให้ตำนานนะครับ เดี๋ยวจะเป็นหนอง

  ผมว่าผมเจออาจารย์หลู่ปันตัวจริงอยู่แถวๆดอนเมือง ว่างเมื่อไรผมจะไปฝากตัวเป็นลูกศิษย์พร้อมกับคำนับ1000จอก

ขอบคุณ พี่ tphen , คุณ earth , คุณ แมน แบริ่ง ครับ

พอผมมีเวลาว่างผมก็พยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมครับ เคยอ่านผ่านตามาว่าที่เมืองจีนแม้แต่ในปัจจุบันนี้ ก็ยังมีพิธีไหว้ท่านหลู่ปันที่ช่างไม้ชาวจีนเคารพบูชาเป็นเทพอารักษ์ในอาชีพกันอยู่ทุกปี โดยจะนำเครื่องไม้เครื่องมือออกมาทำความสะอาดและกราบไหว้กันครับ จนใจที่ผมยังหาไม่เจอว่าไหว้กันในวัน,เดือนอะไร

ส่วนเครื่องมือที่เรียกว่า เมียปัน,แม่ปัน ผมก็ไม่รู้จักเช่นกันครับคุณแมน

ครับผม คุณ BAHF ผมจะพยายามให้ไม่ใช้เวลานานเกิน กลัวเหมือนกันน่ะ5555

คุณ pop ถ้าอาจารย์หลู่ปันที่คุณ pop เจอแถวดอนเมืองเป็นคนเดียวกับที่ผมคิดละก็ ผมคิดว่าอาจารย์แกคงไม่สามารถสนองคุณ pop ได้ถึงพันจอกหรอกครับ เพราะผมเห็นดื่มไป 2 จอกก็ออกอาการ หูลู่ ตาห้อย พูดจาชวนมึนซะแล้วล่ะครับ 5555

ตามประวัติศาสตร์โบราณเมื่อ 2000 กว่าปีก่อน "หลูปัง" ถือเป็นหน่วยวัดหน่วยแรกในประวัติศาสตร์ก็ว่าได้ โดยเรียกต่อ 1 หน่วยเป็น "ชุน" (1 ชุนจะเท่ากับ 0.34752 มม.โดยประมาณ) ซึ่งในสมัยนั้นนิยมไว้วัดส่วนต่างๆ ภายในศาลเจ้า ราชวัง สุสาน และเชื่อกันว่าถ้าราชวัง หรือศาลเจ้าได้สร้างตรงตามหลักฮวงจุ้ยแล้วให้ "หลูปัง" มาสร้างให้แล้วจะเกิดความเป็นสิริมงคล เพราะ "หลูปัง" ได้ร่ำเรียนวิชาการต่อไม้ มาจากอาจารย์ท่านหนึ่ง ซึ่งหน่วยวัดแบ่งเป็น 2 ส่วน คือ พลังอิม และพลังเอี้ยง แต่ละหน่วย วัดนั้นพลังอิมไว้ใช้กับคนตาย สุสาน ฯลฯ ส่วน พลังเอี้ยง ไว้ใช้กับสิ่งที่มีชีวิต เช่น ราชวัง ศาลเจ้า ฯลฯ

โดยเรื่องที่สร้างชื่อเสียงให้กับ "หลูปัง" เป็นอย่างมากคือ สามารถสร้างสะพานโค้งแบบรับน้ำหนักได้โดยที่ไม่มีเสาแม้สักต้นแต่ใช้หินทำเป็นสลักล๊อคและเรียงต่อกันโดยมีการคิดค้นส่วนประกอบที่สำคัญที่สุดของสะพานคือ "หินหัวใจ" เป็นหินที่อยู่ ตรงกลางสะพาน (ยังพอไปหาดูที่เมืองจีนยังพอมีที่ให้ดูอยู่แต่มีน้อยมาก)
กษัตริย์ในราชวงศ์นั้นก็ได้เชิญตัวมาเพื่อสร้างตำหนักที่พักอาศัยของราชวงศ์ "หลูปัง" จึงมีชื่อเสียงมากในสมัยนั้น จนสืบทอดวิชากันมารุ่นต่อรุ่น จนถึงปัจจุบัน
ในปัจจุบันการสร้างศาลเจ้าและตั้งตามโบราณประเพณีคือ หันไปทางทิศใต้ ภายในจัดตั้งรูปเคารพของบุคคลในประวัติศาสตร์จีนที่สำคัญสี่ท่าน ได้แก่ ขงจื้อ เหวินชาง กวนอู และ หลูปัง

"หลูปัง" คือบุคคลคนแรกในประวัติศาสตร์ที่มีความสามารถทางด้าน การคำนวน งานวิศวกรรม รวมกับ ธรรมชาติของชีวิต ได้อย่างลงตัว และหน่วยวัดไม้บรรทัดของ "หลูปัง" ก็เป็นตำนานมาจวบจนทุกวันนี้
ปัจจุบันหน่วยวัดไม้บรรทัดของ "หลูปัง" ได้พัฒนามาใช้กับตลับเมตรมาตรฐาน ที่ใช้กันอยู่ ซึ่งจะมีความแตกต่างจากตลับเมตรทั่วไปตรงที่ตลับเมตรฮวงจุ้ยจะมีแถบ แสดง 2 แถบ
• แถบที่ 1 แถบบน สำหรับวัดขนาดทางโลกมนุษย์ เช่น บ้านเรือนที่อยู่อาศัย โต๊ะเก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า เฟอร์นิเจอร ฯลฯ
• แถบที่ 2 แถบล่าง สำหรับวัดขนาดทางโลกทิพย์ เช่น หลุมฝังศพ ศาลพระภูมิ เจ้าที่ ฯลฯ
โดยจะแสดงระยะความเป็นมงคลซึ่งจะเป็นสีแดงและอัปมงคลซึ่งจะเป็นสีดำทั้ง แถบบนและแถบล่าง

อ่านๆไปแล้วทึ่งครับ ชอบครับ ขอบคุณที่นำมาให้อ่านกัน

ผมอ่านไปแล้วเจอเรื่อง amzing อยู่สองเรื่อง คือ 1 ชุน = 0.34752   ก็เลยถึงบางอ้อว่ามันคือ 1 หุนนี่เอง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสเกลที่ใช้กันมาสองพันกว่าปี พวกสเกล 1/8, 1/4 อะไรทำนองนี้นี่ฝรั่งเค้าเอามาจากจีนทั้งนั้นเลยนิ

เรื่องที่สองคือตลับเมตรฮวงจุ้ย เกิดมาเพิ่งรู้ว่ามี ที่น่าทึ่งกว่าคือ ร้านคุณอนุชิตมีขายด้วย

http://www.thaicarpenter.com/%E0%B9%80%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD/%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94-%E0%B8%81%E0%B8%B3%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%94%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%94/%E0%B8%95%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%95%E0%B8%A3-%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%AD%E0%B8%94%E0%B8%B9-%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%94-5-%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%95%E0%B8%A3.html

 ขอบคุณที่นำบทความดีๆมาให้อ่านกันครับ เท่าที่อ่านได้ข้อคิดว่า ความชำนาญความปราณีตเกิดจากการฝึกฝนทำซ้ำบ่อยๆ

ครับ คุณ กรกช

เรื่องการก่อสร้างสิ่งปลูกสร้างในจีนนั้นผมเคยดูสารคดีโบราณคดีบางเรื่องก็มีการขุดพบซากฐานวังโบราณอายุ 3,000 กว่าปี แต่ขุดพบแต่ฐาน ส่วนที่เป็นโครงสร้างด้านบนนั้นทำจากไม้ได้ผุพังไปจนหมดสิ้นแต่แรก หรือวังบางวังก็ถูกเผาทำลายไปจากสงคราม เช่นวังของ จิ๋นซีฮ่องเต้ ในรุ่นทายาทของพระองค์ถูก ฌ้อป้าอ๋อง สั่งปล้นเผาทำลายไป พร้อมกับการล่มสลายของราชวงศ์ฉิน ในการค้นพบนั้นๆก็จะพบความน่าอัศจรรย์ใจในภูมิปัญาช่างยุคโบราณหลายๆอย่างเช่นเดียวกับโบราณสถานสำคัญๆทั่วโลก เช่นความมีมาตราฐานการคำนวนที่แม่นยำ เป็นต้น

ส่วนตลับเมตรจีนนั้น ผมคงต้องไปหามาครอบครองแล้วล่ะครับ นึกอยากได้อยู่เหมือนกัน  ขอบคุณครับ

ตอบ คุณทูน

ผมดีใจครับที่ คุณทูน ได้ข้อคิดดีๆจากบทความไปเป็นประโยชน์

เรื่องความประณีตนั้น ในกระทู้ "ทำงานไม้ประณีต จะเริ่มอย่างไร?" ของ พี่เขมทัต พี่เค้าเคยบอกว่า "ไม่มีทางลัดสำหรับงานประณีต" เรื่องนี้เป็นความเห็นที่ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ นับได้ว่าเป็นประโยคสำคัญประโยคหนึ่งในงานช่างทีเดียวครับ

 สมัยนี้มีสื่อความรู้มากมายในอินเตอร์เน็ทให้ได้ศึกษากัน แต่เราจะรู้ได้อย่างไรว่าที่เราได้รับนั้นครบถ้วน,ถูกต้องจริงถ้าไม่ได้ลงมือทำหรือเคยผ่านประสบการณ์มา? อย่าว่าแต่ การกระทำใดๆ มักมีวิธีที่จะบรรลุผลมากกว่าหนึ่งวิธีเสมอ สิ่งที่ได้รับมานั้นอาจเหมาะสมกับบางคนแต่ไม่เหมาะกับเรา เรื่องนี้คงต้องพิจารณาเลือกใช้กัน 

 ในการจะทำสิ่งใดๆ สิ่งที่ได้รับอยู่ทุกครั้งคือการความรู้,ความชำนาญที่เพิ่มพูนขึ้นจากการกระทำนั้นๆ และถ้าได้มีการทำตามผู้รู้,การทำซ้ำๆ โดยเข้าใจถึงความหมายจากท่านนั้นอย่างถ่องแท้ก็จะเหนือกว่าการศึกษาแต่ไม่ได้ลงมือหรือลงมือทำพอแค่รู้ในทุกกรณี เมื่อมีความชำนาญแล้ว การลองผิดลองถูกเพื่อหาแนวทางใหม่ๆจึงจะถือได้ว่าเป็นการพัฒนาฝีมือหรือหาวิธีการใหม่ๆที่มีประโยชน์ต่อไปครับ