ในประเทศจีน เช่นเดียวกับเกาหลีใต้ผิวสีซีดเป็นสิ่งที่พึงปรารถนา คำพูดพื้นบ้านคลาสสิกที่มาจากZhang Dai  แปลตามตัว อักษรว่า "ผิวซีดมีตำหนิร้อยจุด"ในอดีต สตรี สมัยราชวงศ์ถังที่มีรูปร่างท้วมถือเป็นมุมมองมาตรฐานของความงาม ซึ่งตรงกันข้ามกับความคาดหวังของสตรีรูปร่างสูงเพรียวในปัจจุบัน เริ่มต้นจาก ชนชั้นนำของ ซ่งและในที่สุดก็เป็นที่นิยมและสิ้นสุดในราชวงศ์ชิงการมัดเท้าถูกมองว่าเป็นตัวแทนของความงามเล็กๆ น้อยๆ ของ ผู้หญิง ในรูปเคารพ โดยอ้างถึงการปฏิบัติว่า"三寸金莲"หรือ "ดอกบัวทองคำสามนิ้ว" ความงามมักถูกใช้เป็นหัวข้อยอดนิยมในวรรณคดีและกวีนิพนธ์ของจีน ในอดีต ความงามไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้องกับรูปร่างหน้าตาของบุคคลเพียงอย่างเดียว และเกณฑ์ของการมีความสวยงามนั้นยืดเยื้อเกินกว่ารูปลักษณ์ภายนอก ตัวอย่างนี้อาจเป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนชั้นสูงกับความงามและความยากจน หรือสถานะชาวนากับความอัปลักษณ์ ความงามที่มีชื่อเสียงของจีนที่ปรากฏในวรรณกรรมประวัติศาสตร์มักจะมาจากสถานะขุนนางหรือชนชั้นกลาง และการพรรณนามักจะแสดงให้เห็นว่าพวกเธอเป็นสตรีในราชสำนักหรือคนรับใช้ของสตรีในราชสำนัก แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสตรีที่หรูหราเพื่อแสดงถึงเอกลักษณ์ของพวกเธอ ผู้หญิงที่ไม่เหมาะสมกับสถานะทางสังคมที่จำเป็นในการสวมเสื้อผ้าเช่น สามัญชน ถูกกำจัดในแง่ของการพรรณนาถึงผู้หญิงสวย