“ไม่นะ” เรนเนอร์ วัย 88 ปีกล่าว เมื่อฉันพูดถึง No Manifesto ซึ่งเธอปฏิเสธในเวลาต่อมา ระหว่างการสนทนาของเราที่อพาร์ตเมนต์ในแมนฮัตตันของเธอ “นั่นเป็นจุดหนึ่งในประวัติศาสตร์ศิลปะ – แถลงการณ์เป็นวิธีการยืนยันตัวเองต่อสาธารณะ ฉันไม่เคยหมายความให้เป็นหลักคำสอนที่จะควบคุมการตัดสินใจของฉัน” เธอเดินต่อไปจากมัน "เกือบจะในทันที"

 

 

ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 เรนเนอร์ ซึ่งมีผลงานภาพยนตร์แนวอนาธิปไตย ก้าวข้ามพรมแดน และแปลกประหลาดสุดอลังการกำลังโด่งดังด้วยการดูย้อนหลังของ ICA ในเดือนนี้ กำลังมองหาวิธีใหม่ในการสำรวจตัวตน ความทรงจำ อารมณ์ และการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวร่วมของเธอ กับขบวนการเฟมินิสต์ “ฉันไม่รู้สึกว่าการเต้นแบบที่ฉันทำจะรองรับความสนใจเหล่านั้นได้” เธอกล่าว “นั่นคือตอนที่ฟิล์มเข้ามาในภาพ” การมีเพื่อนร่วมทางแนะนำให้เธอรู้จักกับ Babette Manolte ผู้กำกับและนักถ่ายภาพยนตร์ชาวฝรั่งเศสผู้มีชื่อเสียง ซึ่งสอนศิลปะการตัดต่อภาพยนตร์ให้เธอ

 

บทวิจารณ์ Lives of Performers – โลกมหัศจรรย์และมหัศจรรย์แห่งยุค 70 ของนิวยอร์กแนวหน้า

อ่านเพิ่มเติม

 

ในขณะที่การออกแบบท่าเต้นของเธอหลีกเลี่ยงรูปแบบการเล่าเรื่องแบบเดิมๆ ภาพยนตร์สารคดีเปิดตัวในปี 1972 ของ Rainer เรื่อง Lives of Performers (มีคำบรรยายว่า “a melodrama”) ได้ทดลองด้วยการเล่าเรื่อง เป็นภาพรักสามเส้าระหว่างผู้หญิงสองคนกับผู้ชาย ซึ่งอาจจะเป็นหรือไม่ใช่นักแสดงที่เห็นในการซ้อมก็ได้ เธอใช้สไตล์ที่หลากหลายเพื่ออารมณ์ที่ยุ่งเหยิงของตัวละครของเธอ: การแสดงละครใบ้ การเต้นรำ บทสนทนานอกกล้องที่แสดงการล้อเล่นแบบเรียบๆ และการแสดงบนเวทีของนักแสดงในอิริยาบถต่างๆ “ฉันให้อิสระแก่ Babette ในการซ้อมยิง” เธอกล่าว “ผมสนใจมากที่จะถ่ายผู้คนที่นั่งคุยกัน … ในการผสมผสานระหว่างการแลกเปลี่ยนธรรมดาระหว่างผู้คนกับการแสดงละคร”

 

แนวขบถเกิดขึ้นในภาพยนตร์เรื่องต่อๆ มาของเธอ เต็มไปด้วยความแตกแยกและการวางแนวที่แปลกประหลาด หรือซาวด์แทร็กที่ไม่สอดคล้องกับภาพ เธอกล่าวว่าความโน้มเอียงที่ก่อกวนนี้เกิดขึ้นตั้งแต่วัยเด็กของเธอในซานฟรานซิสโก ในฐานะลูกสาวคนเดียวของฌองเน็ตต์และโจเซฟหัวรุนแรงทางการเมือง “ในนามของพวกเขาเป็นพวกอนาธิปไตย” เธอพูดถึงพ่อแม่ของเธอ “แต่พวกเขาค่อนข้างอนุรักษ์นิยมในหลายๆ ด้าน” ด้วยความคาดหวังที่เข้มงวดเมื่อพูดถึงพฤติกรรมของเธอและแฟน “มีความขัดแย้งเหล่านี้ที่ฉันรับรู้และใช้เมื่อฉันพยายามแยกตัวเองจากพ่อแม่” เธอกล่าว

 

 

เรนเนอร์ซ้อมในนิวยอร์กในปี 2505 ภาพถ่าย: Robert R McElroy/Getty Images

 

การแยกทางกันเกิดขึ้นในรูปของความสัมพันธ์กับอัล เฮลด์ จิตรกรแนวแอ็บสแตร็กชั่นนิสต์ เมื่อเธออายุ 20 ปี หนึ่งปีต่อมา เธอย้ายไปอยู่กับเขาที่นิวยอร์ก ที่ห้องใต้หลังคาบนถนน 21st และ 5th Avenue ซึ่งเธอหมกมุ่นอยู่ใน ฉากศิลปะ ด้วยความหลงใหลในตัวเฮลด์ ภาพวาดของเขา และเมืองใหม่ เรนเนอร์ได้ลองแสดง ("ฉันไม่เก่งเลย") จากนั้นจึงเรียนเต้นกับนักออกแบบท่าเต้นอีดิธ สตีเฟน “ฉันแข็งแรงและชอบเคลื่อนไหวไปมา” เธอกล่าว แต่เธอไม่ใช่นักบัลเล่ต์คลาสสิก เธอมีขาสั้นและลำตัวยาว ในชั้นเรียนการแสดงผาดโผนในวัยเด็ก เธอดูเปิ่นๆ มากกว่าจะสง่างาม เธอเรียนหนึ่งปีภายใต้นักเต้นและนักออกแบบท่าเต้น Martha Graham ที่สตูดิโอที่มีชื่อเสียงของเธอ ซึ่งเป็นป้อมปราการของการเต้นรำสมัยใหม่ “โดยโครงสร้างแล้ว ฉันไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อเทคนิคนั้น แต่ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย” เธอกล่าว “ฉันรู้ตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าฉันจะต้องเต้นเองหากต้องการเป็นมืออาชีพ”

 

ในช่วงต้นทศวรรษที่ 60 Rainer ได้ช่วยก่อตั้ง Judson Dance Theatre ซึ่งเป็นกลุ่มทดลองระดับตำนานที่ปัจจุบันกลายเป็นตำนาน มันเป็นส่วนหนึ่งของคลื่นของศิลปินชาวนิวยอร์กที่ตัดขาดและปฏิเสธการจัดตั้ง ละทิ้งความรักและความยิ่งใหญ่ไปสนับสนุนการซ้ำซาก ความไม่แน่นอน การเคลื่อนไหวของโลกีย์และทุกวัน “เราทุกคนวิ่งไปที่หน้าต่างและมองดูว่าผู้คนบนถนนทำอะไรกัน ราวกับว่าเราไม่เคยตรวจสอบพวกเขามาก่อน” เธอกล่าว