สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่านครับ ผมไม่ได้แวะเวียนเข้ามาหลายวัน จะตั้งกระทู้ใหม่ก็เกรงใจท่านเจ้าของบอร์ด จึงต้องขออนุญาตท่านไว้ ณ.ที่นี้นะครับ

                  คือเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาผมได้ไปเดินดูเครื่องมือเก่าๆที่ตลาดนัดแห่งหนึ่ง พอดีไปเจอเลื่อยอก เห็นมีอยู่3อัน เป็นแบบใช้ลวดขันด้านบน เก่ามากครับ จะซื้อมาก็คงจะเอามาใช้ไม่ได้แล้วเพราะมันผุมากแล้ว เลยกลับมานั่งคิดว่าเราน่าจะลองทำเองดูบ้าง เห็นพ่อเคยบอกว่าใบเลื่อยอกยังพอหาซื้อได้

                 วันนี้ก็เลยไปหาซื้อไม้จะมาทำ กะว่าจะใช้ไม้ชิงชัน ไปเที่ยวหาตามร้านขายไม้เก่าอยู่หลายร้าน ไม้ชิงชันหายากมากครับ สุดท้ายไปเจอร้านหนึ่งเจ้าของใจดีมากครับ เเกถามผมว่าจะเอาไปทำอะไร ผมบอกแกว่าจะเอาไปทำเลื่อยอก แกก็บอกว่ามีอยู่เหมือนกันแต่ไม่รู้เอาไปซุกไว้ไหน เพราะธรรมดาพวกไม้ที่หายากแกจะไม่ขายแต่จะเก็บเอาไว้ใช้เอง แกพูดแล้วก็ถามผมกลับมาว่า เอาไม้มะค่าได้ไหม แกเพิ่งเอาไปซ่อนยังจำที่ซ่อนได้อยู่ แกบอกว่าเห็นเป็นช่างด้วยกันจะแบ่งขายให้  ผมตอบแกไปว่าไม้มะค่าก็ดีสิครับ แล้วแกก็พาผมเดินเข้าไปหลังร้าน โอ้แม่เจ้าพี่ท่านเล่นเอาไปซ่อนไว้ในเล้าไก่ แกมุดเข้าไปหยิบมาให้ดูอันหนึ่ง เป็นไม้มะค่าจริงๆครับ ขนาด2"x2" ยาว2เมตร แกถามผมว่าแบบนี้ใช้ได้ไหม ผมบอกว่าได้ครับแต่อันเดียวมันไม่ปลอดภัยสำหรับผม เพราะถ้าเกิดผิดพลาดทางเทคนิคขึ้นมาผมคงต้องวิ่งมาซื้ออีก แกก็กัดฟันมุดเข้าไปหยิบมาให้ผมอีกหนึ่งอัน ผมถามว่าพี่มีทั้งหมดกี่อัน แกบอกว่ามีอยู่6อัน แบ่งให้2อันพอนะ แล้ววันหลังจะหาไม้ชิงชันให้ ผมบอกแกไปว่าขอบคุณมากเลยครับนี่ถ้าไม่มาเจอพี่ก็คงจะค้องตระเวนไปอีกนานไม่รู้จะได้ไม้หรือเปล่าด้วย แล้วก็ถามแกว่าพี่คิดอันละเท่าไหร่ครับ แกบอกว่าเอาอันละร้อยเดียวพอแล้ว โอ้ถูกเหมือนได้เปล่า ผมรีบควักสตางค์จ่ายแกไป แกรับเงินแล้วก็ให้เบอร์โทรผมไว้ด้วย ก่อนผมจะกลับแกยังบอกว่าแล้วจะหาไม้ชิงชันให้นะ ยังไงก็โทรมาถามก่อนนะ ผมอดไม่ได้ที่จะถามแกว่าแกเป็นคนที่ไหน ปรากฎว่า แกบอกว่าแกเป็นคนสุรินทร์ครับ โอ้ผมเจอคนสุรินทร์อีกแล้ว ใจดีจรงๆ สงสัยต้องหาแฟนเป็นคนสุรินทร์ซะแร้ว

                 ที่ว่ามาซะยืดยาวนี่ก็เพราะมันประทับใจนะครับ เรื่องของคนใจดีเป็นเรื่องที่น่าเล่าสู่กันฟังนะครับ  ทีนี้พอได้ไม้มาแล้ว ก็มาคิดว่าแล้วเราจะเริ่มต้นอย่างไรดี จำได้ว่าตอนเด็กๆเห็นของพ่อมีอยู่อันหนึ่ง (ขอเรียกเป็นอันนะครับเพราะเวลาเรียกเป็นปื้นแล้วมันแสลงใจยังไงไม่รู้ ทำให้คิดถึงสนิมที่มันจับใบเลื่อยเป็นปื้นๆ น่าสยดสยองครับ)ของพ่อผมเป็นเลื่อยอกที่เป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นทวดครับ พ่อผมหวงมาก เวลาผมถามหาทีไรท่านจะบอกว่าไม่รู้เอาไปซุกไว้ที่ไหนแล้วจำไม่ได้

                  ผมคิดว่ายังไงวันนี้ต้องถามให้รู้เรื่อง กะว่าจะขอยืมเอามาเป็นตัวอย่าง  ก็เลยโทรไปถามท่าน ผมบอกว่าพ่อวัดขนาดมาให้ผมก็ได้ครับผมจะลองทำดู ท่านตอบกลับมาเล่นเอาผมน้ำตาซึมเลยครับ ท่านบอกว่าอย่าไปทำเลยลูกเอ๋ยมันจะเสียไม้ซะเปล่าๆ มันไม่ใช่ของง่าย สมัยก่อนคนที่ทำเลื่อยอกได้ดีต้องฝีมือชั้นครูเท่านั้น ถ้าลูกอยากได้พ่อก็จะให้ไม่ต้องไปทำให้เสียไม้เสียเวลาหรอก ผมฟังแล้วน้ำตาซึมเลยครับ นี่แหละความรักความห่วงใยของคนเป็นพ่อที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย

                 ความคิดริเริ่มของผมที่คิดว่าจะทำพิพิธภัณฑ์เครื่องมือช่างไม้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงความคิดริเริ่ม แต่ก็ตั้งใจไว้ว่าถ้าทำสำเร็จ ผมก็จะใช้ชื่อของพ่อผมเป็นชื่อพิพิธภัณฑ์

                 ครับพอพ่อผมบอกว่าจะให้ผมก็บอกท่านว่า ถึงอย่างไรผมก็จะทำอยู่ดีเพราะผมมันลูกพ่อผมต้องทำให้ได้ ท่านก็บอกว่ามันสำคัญตอนเจาะต้องให้มันได้เซ็นเตอร์ ต้องใช้ฝีมือและความละเอียดต้องใจเย็น  ผมบอกไปว่าเดี๋ยวนี้ผมใจเย็นกว่าแต่ก่อนเยอะแล้วครับพ่อ ท่านบอกว่ามันก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี

                 เอาละครับยังไงผมก็หัวชนฝาต้องทำให้ได้ แล้วใครเล่าจะช่วยสงเคราะห์ ช่วยบอกช่วยแนะนำวิธีทำที่ถูกต้องสวยงาม ทำแล้วสามารถนำไปใช้งานได้ดี คงต้องขอรบกวนคุณตั้มโคราชอีกแล้วครับที่จะได้เป็นผู้เผยแพร่วิชานี้สู่สาธารณะชน หรือถ้ามีใครพอจะช่วยๆกันได้ก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ

                               ขอแสดงความนับถือทุกท่านที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้และเรียนขออนุญาตท่านเจ้าของบอร์ดไว้ ณ.โอกาสนี้อีกครั้งหนึ่งครับ