ขอโทษนะคะ.....น้องทำงานประจำมากี่ปีแล้วคะ....

ถ้าคิดจะทำงานไม้เอง..ต้องมีความรู้ความชำนาญที่เพียงพอ...ถ้าจะออกจากงานประจำ..แล้วมาฝึกงานไม้เพื่อหาประสบการณ์..งานไม้ก็มีค่าจ้างให้..ไม่ต้องกลัวอด......แต่บางที..ถ้าไม่อยากลงมือทำเอง...ก็ขอให้มีความรู้ในงานนั้นๆ..และรู้ราคาตลาดในการประเมินราคางาน...แล้วจัดหาจัดจ้างช่างมาทำกับเรา..ถ้าเงินง่ายจ่ายคล่อง  ช่างก็พร้อมอยู่กับเรา..ไม่ไปไหนหรอก...ผมคิดว่า..น่าจะมีรายได้ไม่น้อยกว่างานประจำแน่นอน......(เป็นข้อคิดส่วนบุคคล  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน..55)...ขอบคุณครับ  

**  จงใช้ความคิดไม่กี่คนในการบริหาร....และใช้แรงงานหลายๆคนในการทำ..(กันช่างมันตาย..ต้องเผื่อไว้..55   )   ดูสิคนของผม...ต้องอย่างนี้เลย...เมื่อก่อนก็ทำเองหมด  มีชื่อมากเลยเพราะงานออกมาดี แต่ตังค์น้อยหน่อย  แต่ตอนหลังใช้คนเยอะ...ชื่อเสียบ้าง แต่ตังค์ดีกว่าเดิม  และไม่ค่อยเหนื่อยด้วย....

ถ้าเป็นผม ผมเลือกทํางานประจําก่อน....รอจังหวะ รอเวลา รอโอกาส
ถ้ามีที่ ที่ดีกว่าก็เผ่นเลย..................

สําหรับผม ผมเบื่องานไม้ที่ทําประจําแต่ก็ต้องทําเพราะมันเลี้ยงชีพได้
ผมอยากทํางานไม้เป็นงานอดิเรก ไม่ใช่เป็นงานอาชีพ
ผมว่าความรู้สึกต่างกัน งานไม้ถ้าเราทําใช้เองเพลินๆ ไม่มีกฎเกณฑ์ ไม่ต้องรีบ
ทําเพราะใจรัก ทําเพื่อต้องการเชยชมผลงานตัวเอง ทําเพื่อเป็นสมบัติของตัวเอง

เหตุผลเดียวที่ทําให้ผมต้องมาจับงานไม้เพราะ ผมกลัวช่างที่ทํางานให้ผมตาย
แล้วผมก็ทําไม่เป็นซะด้วย....ผมเลยคิดว่า ผมต้องเป็น

แค่นี้ก่อน....จริงๆเยอะ

 กดไลค์ พี่เอ๋ อารมณ์เดียวกันเลย

 คับคั่งมากกก เพิ่งตั้งกระทู้แป๊บเดียวมีคนมาตอบแล้วอ่ะ ดีใจๆ

ขอบคุณทุกท่านค่า

ขอตอบคุณ bignoy ทำงานประจำมา 5 ปีอะคะ 

ถามคุณเอ๋คะ อันนี้อยากรู้ งานไม้ทำให้คุณเอ๋รู้สึกเบื่อมากเลยเหรอคะ

แล้วถ้าเลือกทำงานประจำ มันจะยังเป็นงานที่เกี่ยวข้องกะด้านงานช่างอยู่หรือเปล่าคะ?

เห็นด้วยกับพี่เอ๋.....ทำงานประจำพร้อมทั้งพร้อมทั้งฝึกฝีมือไปก่อนจนสามารถทำงานได้ทุกขั้นตอนของงานไม้ด้วยตัวเอง.....เมื่อพร้อมที่สุดค่อยมาทำเต็มตัว.....เอาใจช่วยค่ะ.....

ขอร่วมวงด้วยคนนะครับคุณ guardian

ความเห็นของผมอาจจะต่างกับท่านอื่นนะครับ

ยอดคนทุกคนที่ผมมีโอกาสรู้จักคลุกคลีล้วนผ่านทางแยกที่คุณพูดถึงมาแล้ว และผ่านมาคนละหลายครั้งครับ ผมเรียกทางแยกแบนี้ว่า แยกวัดใจ ทางแยกสู่เส้นทางขรุขระและเต็มไปด้วยอุปสรรคเหล่านี้เองที่สร้างโอกาสให้ท่านเหล่านั้นเป็นยอดคนครับ

ผมเป็นคนที่เชื่อและปฏิบัติตัวตามหลัก "เชื่อในสิ่งที่ทำ และ ทำในสิ่งที่เชื่อ" เสมอมา และเคยเลือกเปลี่ยนทางเดินสายอาชีพมาหลายครั้งแล้ว เมื่อมองกลับไปยังไม่เคยเสียใจกับทางเดินใหม่ที่ตัวเองเลือกเลยครับ ถ้าใครเริ่มคิดว่า คุณเขมฯฐานะดียังไงก็ล้มแล้วไม่เจ็บ คุณก็อาจจะผิดก็ได้นะครับ:) 

ผม เคยสังเกตทั้งตัวเอง เพื่อนๆร่วมงาน และลูกทีมทั้งไทยและเทศ และก็พบว่าคนที่ทำในสิ่งที่ตัวเองเชื่อและรักจะได้ผลงานมากกว่าคนที่ทำเพราะรู้สึกว่าต้องทำหรือคิดว่าตนเองไม่มีทางเลือก

ผมชอบคำกล่าวของ มาร์ค ทเวน ที่ว่า

“Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn"t do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

ซึ่งผมถอดความไว้ดังนี้:

"ยี่สิบปีจากนี้ คุณจะผิดหวังกับสิ่งที่คุณไม่ได้ทำมากกว่าสิ่งที่คุณได้ทำลงไป

จงปลดปล่อยตนเองจากพันธนาการ หันหลังให้สิ่งเดิมๆที่ดูเหมือนปลอดภัย แล้วชักใบออกเรือไปกับสายลมแห่งโอกาสด้วยใจและลำแข้ง เพื่อ

ค้นหา ฝัน และค้นพบ"

ผมเข้าใจความรู้สึกเสียดายเงินเดือนหรือรายได้ประจำครับ เพราะมันก็คือ พันธนาการที่ทำให้เรารู้สึกมั่นคงปลอดภัย แต่ถ้าจะมองอย่างนักธุรกิจแล้วคุณ guardian ก็น่าจะ "เสียดายโอกาสในงานไม้ที่ผ่านไปทุกวันที่คุณไม่ได้เลือกทำ"ด้วยนะครับ  รีบเสียดายโอกาสที่ว่าตั้งแต่วันนี้จะได้ไม่ต้องรอเสียดายอีก 20 ปีจากนี้ ถ้าคุณเลอกทางเดินใหม่แล้วพลาดคุณก็ยังมีทางเลือกที่จะกลับไปสายงานเดิมอาจต้องถอยหลังก้าวหรือสองก้าว จากที่เราพบกันในงานคุยจ้อถ้าจำไม่ผิดคุณguardian น่าจะอายุไม่เกิน 30 คุณยังมีเวลาสร้างตัวอีกเยอะครับถ้ามีใจ

คราวนี้มาลองคิดอย่างจริงจังนะครับว่าโอกาสที่ว่าของคุณมีอะไรบ้างแล้วคุณควรเตรียมตัวอย่างไร?

ผมเชื่อว่ามีโอกาสทางธุรกิจที่ไม่ต้องลงทุนมหาศาลแต่ต้องลงแรงมหาศาลครับ งานเฟอร์นิเจอร์ประณีตที่ทำด้วยไม้จริงฝีมือประณีตยังมีความต้องการมากแต่มีคนทำน้อยครับ ราคาดี คู่แข่งน้อย ช่างฝีมือน้อยลงทุกวัน

เมื่อวานนี้ผมไปเยี่ยมคารวะอาจารย์ชัชวาลย์ ลางดี ที่ศูนย์ศิลปาชีพบางไทร จ.อยุธยา เป็นครั้งแรกที่เห็นจำนวนนักเรียนน้อยกว่าอุปกรณ์ ดูเหมือนคนในวัยหนุ่มสาวในปัจจุบันจะหันหลังให้การฝึกฝีมืออย่างทุ่มเท จริงจัง ไปแสวงหางานสบายเงินดี (ซึ่งคงจะหายาก) กันหมดแล้ว

ผมมีความเห็นว่าคนที่รู้สึกเหมือนคุณ guardian น่าจะพิจารณาทุ่มตัวเองสุดตัวเข้าเรียนหลักสูตรช่างเครื่องเรือนกับมืออาชีพอย่างอาจารย์ชัชวาลย์ที่บางไทรนะครับ เพื่อรู้ให้จริงจากปรมาจารย์ช่างไม้ของบ้านเรา อายุม่านก็ 70 กว่าแล้ว เท่าที่ทราบหลักสูตรประมาณ 1 ปี ถ้าเข้าเกณฑ์ก็เรียนฟรี พักฟรีครับ เท่าที่ทราบงานมารอก่อนช่างจะเรียนจบนะครับ เมื่อวานนี้ผมก็พาเพื่อนที่เป็นเจ้าของกิจการเครื่องเรือนไม้จริงไปคารวะนอาจารย์ชัชวาลย์ เพื่อนผมเรียนอาจารย์ว่ากิจการกำลังขยาย ช่างไม่พอ พร้อมรับทุกคนที่จบเข้าทำงานครับ

ถ้าชอบงานไม้จริงลองให้เต็มตัว อย่าจับปลาสองมือ คุณไม่มีทางเก่งได้ถ้าคุณไม่มีเวลาฝึกอย่างจริงจัง ทำงานประจำไปด้วยฝึกงานไม้ไปด้วยคือเส้นทางของผู้สนใจทำงานไม้เป็นงานอดิเรกครับไม่ใช่ผู่ที่จะประสบความสำเร็จทางสายงานไม้ (หรือสายงานอื่นๆ) แนะนำให้รีบสะสมเสบียงอาหาร (เงินเก็บที่ต้องใช้ระหว่างไม่มีรายได้ประจำ) แล้วตัดสินใจออกเรือเถอะครับ

เหตุที่ผมเบื่อ เพราะผมทํามาเกือบ20ปี เจอคนเอาเปรียบเยอะ
พวกขี้โม้ก็เยอะ บางครั้งก็คิดโม้ไปแล้ว
ทําให้เสื้อเหลือง เสื้อแดงปรองดรองได้เปล่า

ถ้าเลิกงานไม้อาชีพ ผมก็กลับไปทําสวนที่ประจวบครับ
ทํางานไม้ไว้ใช้เองในยามว่าง อย่างเช่นไม้แขวนเสื้อในภาพ
คิดแต่งานแปลกๆ ไม่พบเห็นตามท้องตลาด เอามาใช้เองไม่ได้ทําขาย
อยู่กับต้นไม้แล้วไม่เครียด
เมื่อก่อนผมทํางานชนิดที่ว่า ต้องโกนหัวเลย มันเครียด มันเร่ง มันรีบ
เคยโกนไป3ครั้งเรื่องงานอย่างเดียวไม่เกี่ยวกับบวช ลองโกนดูซิหัวเบาเลย(จริง)

ผมทําใหม่ๆ เรียนรู้ด้วยตัวเองหมด ไม่มีอาจาร์ย เพราะเคยถามช่างแล้วเขาไม่บอก
ผมจะอาศัยลักจํา  พอเราทําเป็น ผมถึงไม่คิดหวงไว้ ใครหยิบได้ก็หยิบไป
วิธีเทคนิคต่างๆที่บอก ก็ใช้ว่าจะดีที่สุด เพียงแต่เป็นไกด์นําทางให้ผู้ที่ไม่รู้ได้เดินถูก
บางทีเขาเหล่านั้นไปพัฒนาเองดีกว่าวิธีเราเสียอีก.....

เอมอรถาม 2บรรทัด เล่นตอบซะ................

ขอแสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ

ผมเห็นด้วยกับแนวความคิดพี่เอ๋นะครับ เพราะยังไงคุณก็ยังต้องกินข้าวนะครับถ้าไม่มีรายได้นี่แย่เลย

แต่ถ้าระหว่างที่ว่างงานและมาเรียนต่อทางด้านนี้

คุณสามารถจัดการกับความจำเป็นพื้นฐานของชีวิตคุณได้และตอบสนองต่อภาระต่างๆที่ยังมีอยู่ได้ ไปตลอดจนกว่าคุณสามารถประกอบอาชีพทางงานไม้ได้อย่างมั่นคง ก็ลุยเลยครับ

ส่วนแนวทางของช่างธงก็น่าสนถ้าคุณมีความสามารถในการบริหารจัดการที่ดี

แต่อยากจะฝากไว้เรื่องนึงก็คือ การประกอบอาชีพทางงานไม้มันไม่สามารถที่จะเป็นมืออาชีพได้ภาย2-3ปี เพราะเท่าที่เคยเจอมาลูกมือช่างไม้ที่ผ่านงานมาแค่2-3ปีแล้วตั้งตัวขึ้นมาเป็นช่างไม้รับงานเอง จุดจบไม่สวยเลยสักคนเท่าที่ผ่านมาให้เห็นในชีวิตการทำงานของผม

แต่ยังไงก็ขอให้กำลังใจไว้ล่วงหน้าครับ สู้ให้เต็มที่ครับกับสิ่งที่ชอบ

สวัสดีครับ

ลืมให้กําลังใจ....เอมอรสู้ๆ....เอาใจช่วยครับ

 พี่เอ๋ท่าทางจะเครียด 

ผมก็ว่าพี่เอ๋น่าจะเครียดจริงๆอย่างที่คุณจำโบ้เอบอก

หันไปมองลูกๆบ่อยๆครับพี่เดี๋ยวก็หายเครียด

อืมม.ธี.และearth  พี่พูดถึงสมัยก่อนครับ
.เดี๋ยวนี้ปล่อยวางไปเยอะ  สมัยก่อนทํางานไม่มีวันหยุด
วันพ่อ วันแม่ ทําหมด
สมัยนี้ หยุดบ่อยไม่ค่อยอยากจะไปทํา555

ดีครับพี่ไม่ต้องหักโหม สบายๆ

เมื่อสองสามปีก่อนผมก็เป็นนะพี่ทำงานไม่เคยลาเลยครับ ที่บ้านเค้าชวนไปโน่นไปนี่ก็ไม่ได้ไปกับเค้า คิดแต่ว่าเก็บตังค์ไว้ก่อนพอปลายปีเดี๋ยวค่อยพาแม่ไปเที่ยว สุดท้ายเมื่อปี53แม่เสีย จบเลยครับไอ้ที่ทำๆไปไม่มีประโยชน์อะไรเลย เดี๋ยวนี้มีโอกาสพักได้ผมก็พักครับ

เฮ้อ..ชักจะดราม่าไปกันใหญ่แล้ว ไปดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ครับพี่เอ๋

ปล.วันที่3พี่เอ๋จะออกจากนครปฐมกี่โมงครับพี่ ผมจะได้กะเวลาไปดักรอ ถ้าพี่ยังสะดวกอยู่ 

 นี่เป็นภาพที่น้ำท่วมกรุงเทพ ปี38  ผมทำงานจนเหงื่อท่วมอย่างนี้แหละ ค่าแรง230บาท เริ่มทำงานได้หลายอย่างแล้วในตอนนั้น

ช่างไม้ฝีมือหายากขึ้นทุกวันอย่างคุณเขมทัตว่าไว้...เพราะสมัยนี้เขาเรียนกันสูงขึ้น..ไม่เหมือนสมัยก่อน.จบป6..หรือม3.ก็ต้องออกมาทำงานแล้ว...เด็กสมัยนี้แบกไม้อัดขึ้นตึก5-6ชั้น ก็ไม่สู้แล้ว...พัทยาเริ่มหาช่างยากมาก  ช่างเก่าก็เริ่มแก่...เด็กรุ่นใหม่ก็ไม่เอางานไม้..กลัวเปื้อนฝุ่น.....ช่างบางคนทำลิ้นชักไม่ทันเป็น เรียกค่าตัว สี่ห้าร้อยแล้ว....อย่างที่คุณ earth บอก  งานไม้ไม่ใช่ ปีสองปี แล้วเก่งรับงานได้ ต้องใช้เวลาหลายปี  ผมเอง ก็ฝึกตามหน้างานมา13ปีเต็มๆ จริงออกมาหารับเหมา..และเปิดรับทั้งของแรงมาเมื่อ5-6ปีนี่เอง  รวมประสบการก็ 22ปีแล้ว ที่อยู่แต่กับงานไม้....ถ้าเราต้องการทำงานชิ้นลอยตัวไม่ใหญ่โตมากนัก..ตามสถานศึกษาก็อาจมีเปิดสอนอยู่บ้าง....แต่ถ้าจะทำแบบบิ้วอินท์...ต้องหน้างานจริง โรงงานจริงครับ...จะได้ความรู้ที่แม่นยำกว่านะผมว่า...เพราะ...ช่างจะใช้ประมาณหลักการเดียวกัน...คนบางคนฝึกมาเป็น10ปีไม่เป็นก็มี ไม่รู้เกิดจากอะไร  ประสบการชีวิตต้องเรียนรู้ด้วยชีวิต  ประสบการงานช่าง ต้องเรียนรู้ด้วยช่าง....เมือ่เป็นช่างแล้ว..จงภูมิใจเถิดว่า...ช่างฝีมืออย่างเรา..ถ้าคิดจะเลียนแบบ..มีวิธีเดียวคือตั้งฝึก...จะเอาเงินมาซื้อความสามารถนั้นไม่ได้จริงครับ....

ออก8โมง earth  ลงที่ปั๊ทเอสโซ่ก่อนเข้าเมืองนะ เพราะใกล้บ้านพี่
โทรเข้ามาเดี๋ยวพี่ออกไปรับ

555  บ้า ดีผมชอบ งานประจำทำอยู่แต่ดัน ชอบงานไม้ ยากทำงานไม้ 555 เออ นี่แนะไหนก็ไหนๆ  ฝังผมเล่าซักนิด 

                  ตัวผมเรียน วิศว computer ไม่จบที่บ้านไม่มีเงินส่งต่อ และ น้องสาวผมเรียนมหาลัยปีสาม  ที่บานสามรถส่งได้ คนเดียว ผมเลยให้น้องเรียน ต่อ ผมก็จบชีวิตมหาลัย เดินเตะฝุ่น หางานทำ ตกงานอยู่หกเดือน  ได้งานโรงงานเฟอร์นิเจอร์ที่แรก ทำงานวันแรก มีลูกน้อง 65 คน ทำเก้าอี้วัน ละ 400 ตัว อย่างต่ำนะครับ วันแรกงง มาก อะไรว่ะ เพลาตั้ง เสียงดังหนากลัว เครื่องตัด องศา เครื่องเจาะ องศา เครื่อง ขัด เป็นชีวิตที่ โครต งง แต่ยากได้เงิน กะว่า ทำซัก 1  ปี ค่อยออก เพราะคิดว่า อยากทำงานสายอิเล็คทรอนิก พอดีเรียนมาทางนัน ชีวิต เปื่อนฝุ่น ไม่ใช่ทาง แน่ๆ สัปดาห์แรก ทะเลาะกับช่าง ที่เป็นลูกน้อง ทำให้ผมรู้ว่า ยิ่งเก่งยิงห่วงวิชา ยิ่งเก่งยิ่งคุมยาก อย่างพี่เอ๋ เข้า ว่ามาก็ถูก ยิ่งเก่งยิงห่วงวิชา ผมเลย เลย ต้องแก้ปัญหาด้วยการเรียนแบบ ***ทำยังงัยกูทำอย่างงัน เรียนแบบ ก่อน เพื่อให้เกิดทักษะ เพราะเคล็ดลับมัยอยู่ในทุกขันตอนที่ทำ เราต้องสังเกตุ ผม รบกับฝู่งลิ่ง นี่อยู2ปี จนลืมเรื่องลาออก ไปเลย ตลอด 2 ปี ผมทำทังกลางวันทำทังกลางคืน  จำเสียงเครื่องได้ทุกเครื่องเสียง ดอกสวาน กินเนื่อไม้เสียง เครื่องขัด เสียง ใบคัดเตอร์  มารู้ ตัวอีกครั้ง กายเป็น หัวหน้าฝูง ลิงไปซะ ชิบ  สาบานได้ว่าตอนนั้นไม่ไดชอบมัน เลย แต่ ได้ความคิด อย่างนึงแว่บเขามาในสมอง ถ้าผมทำ โรงงานอิเล็คทรอนิค ผมคงทำจนวันตาย ไม่สามารถไปประกอบกิจการ ของตัวเองได้ เพราะเครื่องจักร์มันแพง แล้วพวก โรงงาน รถยนต์ละ ก็ คงทำงานจนแก่เฒ่า  แต่งานไม้ที่ผมทำ ไม่ต้องใช้เครื่องมือแพงมากอาศัยดัดแปลง เอา ก็ สามารถหาเลียงชีพได้แล้ว   เมื่อคิดได้ อย่างนี้ ทำงัย ละ ยาก ทำตู้เป็น อยาก ทำโต๊ะ เป็น เราดันทำเป็นแต่เกาอี้  ผมเลย อาศัยหลักการเดิม คือ ดู แล้ว รองทำ เมื่อเข้า ปี ที่ สาม เหมื่อนฟ้าผ่า กลางหัว ต้องย้าย ตำแหน่ง ไป เป็น ฝ่ายว่างแผน ทำงัยดีว่ะ เราไม่ชอบ เราชอบ อยู่กับ ลูกน้อง เยอะๆ ต้องมานั่ง ออฟฟิศ ไม่ยากทำ เอางัยดี แต่ไหนๆแล้ว ลองทำดู ว่ะ

มาอยู่ฝ่ายว่างแผนงานผลิต ไม่ได้ชอบเลย เช้ามาตองเดิน ตรวจงานทุกวัน รายงานตัวเลขเจ้า นายทุกเช้า  ต้องเดินเข้าออกมันทุกแผนก ตัวผมเอง ชอบ สังเกตุเลย ไหนๆก็ไหน นั่งดุเค้าทำงานมันทุกแผนกเลย อะไรไม่รู้ถามเลย อยากรู้อะไรถามเลย เอาละซิ เริ่มชอบ ซะแล้ว เริ่มมีความคิดแล้ว  ถึงเรา จะทำเก่ง แต่ จัดการตัวเองไม่เป็น ถ้าทำธุระกิจ เจ้ง ยับ แน่ เรียนรู้การวางแผน มันเข้าไปอีก   ทำให้ผมมีทักษะ เพิ่มขึ้น ทันที่ เอาละว่ะ ผ่านปีที่สาม ชักยาก บิน อยากไปดูที่อืนเค้า ทำบ้าง  เพื่อได้ไอเดียแปลกๆ  ผมลาออก จากที่เดิม เข้า นอกออกใน มา 13 ปี ปัจจุบัน เป็น ผู้จัดการโรงงาน ครับ     ผมไม่ได้เขียน ขึ้นมาเพื่อ เอามาเบ่งเพื่อนสมาชิกครับ หรือเจ้า ของกระทู้ นะครับ    ทำงานขนานนี้ผมยังรู้สึกว่ารู้น้อยอยู่เลย  แต่เจ้า ของกระทู้มีงานที่ทำประจำ อยู่แล้วผมไม่ เห็นด้วย ที่ จะทำเพราะความยาก อย่างเดียว  ถ้ามันเป็นรายได้ ที่ ต้องเลียงบุพกาลี ด้วยแล้ว ผมไม่ยากให้ เสียง ครับ พยามใช้เวลา ที่ว่าง ทำมันให้้ได้ก่อน เรียน รู้ให้มันเป็น ก่อนเก็บเงินซื้อเครื่องจักมาลองก็ได้  เฝ้าสังเกตุ ดูเค้าทำไปก่อน ถ้าคุณรักมันจริงๆ ต้องใช้ความอดทน เยอะ ๆ ที่ไปเรียนมาใช้มัน ให้คุ่มก่อน     ยากทำเริ่ม จากชิ้นเล็กๆ ก่อน จนชิ้นใหญ่ชสุดยันตูเสื่อผ้า ไปเลย      หรือ ง่ายสุดทำไปถ่ายรูปไป เอามาลง ให้ ติ ชมหรือแนะนำกันได้ครับ  มีหลายท่านที่จะให้ความรู้  ท่านแน่ๆ แต่ไม่อยากให้ ทำเพราะความยากอย่างเดียวครับ 

เห็นด้วยกับท่านปรมาจารย์เขมทัตครับ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องแลกมา ระหว่างคุ้มค่าทางจิตใจเรากับคุ้มค่าในการดำรงชีวิตเลือกเอาครับ

ผมขอใช้พื้นที่ในการแบ่งปันประสบการณ์ด้วยนะครับ

คุณ guardian ครับ ผมเป็นอีกคนที่ตั้งคำถามเหมือนคุณมาตลอด ว่าจะเลือกความมั่นคงจากเงินเดือนหรือเลือกทำในสิ่งที่เรารัก ผมเป็นวิศวกรไฟฟ้าทำงานมาประมาณ 10 ปีครับ งานที่ทำผมจะรับเหมางานจากบริษัทที่แคนาดาเพื่อติดตั้งเครื่องจักรทั่วทั้งเอเซีย ซึ่งชีวิตผมจะอยู่ต่างประเทศส่วนใหญ่ เป็นงานที่รายได้ดีมากครับ แต่บางช่วงที่ว่างงานผมก็จะทำงานอดิเรกเกี่ยวกับงานไม้และรู้สึกว่าหลงรักงานไม้เข้าแล้ว ผมอายุ 32 ปีครับก็ครึ่งคนแล้วกะว่าประมาณ 35 จะลาออกจากงานประจำมาศึกษางานไม้แบบจริงจัง

       จนเมื่อ 24 เมษายนที่ผ่านมาก็เกิดเหตุการณ์ที่ผมต้องแตกหักจากงานประจำที่ทำอยู่ ผมเสียใจแล้วก็กลัวมากว่าจะทำอะไรดี จะทำอะไรต่อ ผมนอนคิดทั้งคืน แต่เพื่อปลอบใจตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน. 25 เมษายน ผมเดินทางมาขอเรียนช่างไม้เครื่องเรือนที่ศิลปาชีพบางไทร เพราะก่อนหน้านี้ได้ข้อมูลมาก่อนแล้วว่า เมืองไทยเหลือที่สอนงานไม้ประณีตเพียงสองที่คือ ที่ศิลปาชีพบางไทร กับที่พระดาบส ถึงตอนนี้ผมเรียนมาได้เดือนกว่าแล้วและผมคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด ผมศึกษางานไม้ไปพร้อมกับมีเพื่อนๆแผนกอื่นๆด้วย เช่น เขียนลายไทย , สีน้ำมัน ,เจียรนัยพลอย ฯลฯ เป็นเป็น network อย่างดีในการต่อยอดความคิดที่จะทำอะไรที่แตกต่าง การฝึกที่นี่ถ้าเรียนขั้นต้นหลักสูตร 1 ปี , ขั้นปลายสองปี  เริ่มต้นด้วยการใช้เครื่องมือ Hand tool ประกอบชิ้นงานที่ได้รับมอบหมายครึ่งปี จากนั้นครึ่งปีหลังจึงใช้ power tool . การรับสมัครจะเปิดประมาณ เดือนกันยายนและมีนาคม ของทุกปี , ไม่จำกัดวุฒิของผู้สมัคร  ระหว่างเรียนมีค่าเบี้ยเลี้ยงให้วันละ 70 บาท รวมทั้งอาหารฟรี 2 มื้อ , มีหอพักให้ และถ้าผลงานที่เราทำสามารถวางขายได้แผนกก็จะให้ค่าผลงานกับเราด้วยครับ.

 ..อืม..นั่งอ่านข้อคิด กะประสพการณ์ของแต่ละคนนี่..อ่านเพลินเลย..โดยเฉพาะของคุณ เขมทัต ผมชอบจังเลย "ยี่สิบปีจากนี้ คุณจะผิดหวังกับสิ่งที่คุณไม่ได้ทำมากกว่าสิ่งที่คุณได้ทำลงไป จงปลดปล่อยตนเองจากพันธนาการ หันหลังให้สิ่งเดิมๆที่ดูเหมือนปลอดภัย แล้วชักใบออกเรือไปกับสายลมแห่งโอกาสด้วยใจและลำแข้ง เพื่อ ค้นหา ฝัน และค้นพบ"

 ขอบคุณทุกความคิดเห็นของแต่ละท่าน ที่ทำให้ได้คิด ได้ลองช่างใจอะไรหลายๆ อย่าง..

แต่ใจมันโอนเอียงไปทางคุณ เขมทัต กะคุณ BAHF แล้วนี่สิ 555

ขอบคุณสำหรับข้อมูลของศูนย์ศิลปาชีพบางไทร ด้วยนะคะ

ขอบคุณ คุณดมแต่ฝุ่นด้วยนะคะ ประวัติชีวิตโชกโชนไม่แพ้ใครจริงๆ

ตอนนี้ตัดสินใจแล้วว่า..

คงต้องทำงานประจำไปอีกสัก 1-2 ปีเพื่อเก็บตังค์ และฝึกมือเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่จะทำได้อย่างที่คุณเขมทัตว่า

ถึงตอนนั้นก็จะอายุ 30 ปีพอดี

จากนั้นจะออกเรือ กางใบสุดๆ มุ่งหน้าศูนย์ศิลปาชีพ (หวังว่าถึงตอนนั้นทางศูนย์จะยังเปิดอยู่ และคงไม่สายเกินไป)

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจจากพี่ๆ ทุกท่านนะค 

>>ปล. อบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้เข้ามาที่นี่ ไม่เคยผิดหวังเลยจริงๆ

 ลืมบอก รูปถ่ายคุณปริญญาช่าง เท่ห์มากคะ อิๆ

ขอบคุณคุณเขมทัต  คุณเอ๋  คุณดมแต่ฝุ่น และคุณBAHF ครับที่ให้ข้อคิดดีๆ

ครั้งหนึ่งเมื่อมีคนถาม องค์ดาไลลามะ  ว่า อะไรเป็นเรื่องที่ท่านรู้สึกแปลกใจมากที่สุด เกี่ยวกับ มนุษยชาติ  ท่านตอบว่า

“มนุษย์ เรานึ้ ยอมสูญเสียสุขภาพ  เพื่อทำให้ได้เงิน  มา แล้วต้อง ยอมสูญเสียเงินตรา   เพื่อฟื้นฟู รักษาสุขภาพ  แล้วก็เฝ้าเป็น กังวลกับอนาคต  จน ไม่มีความรื่นรมย์กับปัจจุบัน  ผลที่เกิดขึ้นจริงๆ ก็คือ เขา ไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน  หรือแม้กระทั่งอยู่ กับอนาคต   เขา ดำเนินชีวิต เสมือนหนึ่งว่าเขาจะ ไม่มีวันตาย   และแล้วเขาก็ ตาย อย่างไม่เคยมีชีวิตอยู่จริง“

ขอเป็นกำลังใจให้กับ "ทุกๆความฝันและทุกๆเป้าหมายของทุกๆคนนะครับ"

วันนี้ มานั่งอ่านกระทู้หลายๆกระทู้ มาจบที่กระทู้นี้ มันทำให้ผมนึกย้อนอดีต ตัวผมเช่นกัน

 ผมชื่นชมนะกับท่านที่เขียนอะไรยาวๆและเสียสละเวลามาตอบ มันนานมากนะ ใช้เวลา กระทู้แต่ละกระทู้ ใช้เวลาทั้งนั้น

พักหลังผมก็หายๆไปไม่ได้มาอ่านกระทู้นัก และอาจเป็นเพราะการตอบกระทู้ที่ต้องใช้ความรู้ความสามารถนี่ บางทีมันยากเหมือนกันนะ ละเอียดอ่อน ระมัดระวัง เพราะบางทีอาจไปกระทบกันบ้าง โดยไม่ตั้งใจ แต่เป็นความเห็นต่างกันนะครับ ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด ทั้งนี้ก็เพื่อการพัฒนาต่อๆไป จากความต่างนี้แหละครับ

บางทีกระทู้นี้ อาจเป็นกระทู้สำหรับการแสดงออกทางแนวคิดกัน แชร์กัน มากกว่า มันเป็นบ้านหลังนึงที่เอาประสบการณ์มาแลกเปลี่ยนกัน ผมอ่านทุกท่าน ทุกคน ชอบครับ ปรัชญา คือชีวิตผมเลย แนวปรัชญา ผมชอบ คนที่ประสบความสำเร็จ แนวปรัชญาเขาแปลกดี

 จริงๆชีวิตมันมีหลายมิตินะ พูดไปเดี๋ยวกลายเป็นคนเก็บกด 55+ มีหลายมุมมากมาย เอาประเด็นของน้อง เอม แล้วกัน งานประจำนั้นดีแน่นอน ผมว่าดีเพราะมันทำให้เรามีกินมีใช้ ทำงานประจำ ออกมาทำเอง คว่ำไม่เป็นท่า ก็มี รวยไปก็มี พออยู่พอกิน ก็มี อันนี้มันขึ้นอยู่กับ กรรม... อ๊ะๆ ไม่ได้งมงายนะ แต่กรรมที่ผมว่าหมายถึง ผลของการกระทำน่ะครับ จริงๆพี่ๆทุกคนในนี้เพียงแต่ให้มุมมองน้อง แต่สุดท้าย น้องก็เลือกเอง ตามที่น้องบอกแหละ ซึ่งน้องมีโอกาสประสบความสำเร็จแล้ว ตั้งแต่คำถามแรก ที่กล้าถาม... จะมีสักกี่คนที่กล้าถาม ผมยังกลัวเลย คำถามนี้ ตอบยากมันเป็นไปได้ทั้งหมด แต่คนที่จะตอบได้ดีก็คือตัวเรานะพี่ว่า

  ผมทำงานประจำ เครียดนะออกมาทำเองรู้สึกสบาย เป็นตัวของตัวเองดี ผมทำอะไรที่มันโง่ๆก็มี ดูดีก็มี ทำวิดีโอคนกดไม่ชอบ ก็มี คนชมก็มี มองช่างธง คุณเอ๋ และคนอื่นสำหรับมุมนี้ ลุยมาด้วยตัวเอง มันสอนให้แกร่ง  แต่มุมผมเป็น แนวอยู่กับงานประจำ หน.งาน มาก่อน แต่ตอนเรียนและทำงานก็ลุยในงานมาพอสมควร อยากออกจากงานทุกวัน แต่... ไม่รู้จะทำอะไรดี จะเริ่มต้นตรงไหน ก่อน

  ตอนจบ ปวส. พ่อแม่บอก "กูไม่มีเงินจะส่ง***เรียนแล้วนะ" ที่บ้านผม พ่อ แม่เป็นชาวนา จะแทนตัวแบบนี้  นั่นแหละ ผมต้องออกมาทำงานก่อน ตอนเรียนผมจะไปรับจ้างทำตู้ โต๊ะ กั้นห้อง กับ อาจารย์ ก็มีรายได้ ไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ นัก ค่าเทอม ผมได้ทุน ตลอด คือไม่ต้องเสียค่าหน่วยกิต แต่ค่าอื่นๆ จ่ายปกติ ออกมาทำงาน 3 ปี เริ่มต้นเดือนละ 3800.- แล้วมาเรียนต่อ ตอนนั้นผมเก็บเงินได้ 1แสน เหลือเชื่อ!!  เพราะว่าผมประหยัด และไม่เที่ยว เล่นแชร์  :)   ไง ออกแนวดราม่าเล็กน้อย 555  ที่พูดมาไม่ได้โอ้อวด แต่อยากบอกน้องเอมว่า น้องต้องเก็บเงินก่อน น่ะ ถูกแล้ว ออกมาทำเอง ไม่มีเงินก้อน มันเครียดและบั่นทอน กำลังใจ และถ้าน้อง มีนิสัย สมะถะ ไม่ฟุ้งเฟ้อ มันก็เป็นนิสัยที่น่าจะไปรอด กับการประกอบอาชีพส่วนตัว (อันนี้เป็นแค่ส่วนนึง นอกจากความสามารถส่วนอื่นๆ)

   อ่านมาถึงตรงนี้ ท่านอื่นก็อย่าเกิดคดี หมั่นไส้ ผมนะครับ ทุกวันนี้ไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไร แค่ทำตามสิ่งที่ผมอยากจะทำ ขายไม้ ไม่ได้มีกำไรเหมือนสมัยก่อน บ้างบอก ซื้อไม้อัด1แผ่น ส่งให้ด้วย 555 กำไร25บาท เขาบอกอ้าว นึกว่าเป็นร้อย อืม... มันเรื่องจริงทำอะไรเดี๋ยวนี้ ยากไหม ยากครับ แต่ไม่ทั้งหมด ขึ้นอยู่กับพอใจระดับไหน

   สุดท้ายกลับมาที่ ความสุข ผมทุกข์ทุกครั้งที่อยากได้ พอไม่อยากได้ สุขมาเลย  :) แต่ถ้าสุขมากๆ อีกสักพักจะทุกข์ เพราะไม่มีจะกิน555   ถ้าน้องเอม จะออกมาทำเอง ก็ดูที่ความเป็นไปได้ก่อน ถ้าดูแล้วได้มากกว่าเสีย บางครั้งเราต้องลุยไปเลย แก้ปัญหาตามไปหน้างาน ครั้นจะรอสมบูรณ์ มีหวังไม่ได้เริ่มกันพอดี  เชื่ออย่างนึงนะ ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ ก็ชีวิตมันไม่ใช่เป็บซี่ไง ผมสังเกตจากช่างที่มาซื้อของ ถ้าคนไหนความรับผิดชอบดี การเงินเขาจะดีด้วย ดังนั้นถ้ามีความรับผิดชอบมี ขยัน อยู่ตรงไหน น้องก็ไม่ต้องกลัว ไม่มีจน จะรวยหรือไม่ขึ้นอยู่กับความทะเยอทะยาน ฝัน ก็ว่ากันไป แต่ทำอะไรมาขาย มีคนซื้อน้องแน่ หมอ นุ confirm และฟันธง มาโพสท์ขายได้ที่ห้องซื้อขาย :)

ที่พูดมามันเป็นสิ่งที่ผมเองก็รู้สึกกับน้องเช่นกันในวันที่มาถึงวันที่ต้องตัดสินใจ ในวันนึงเราต้องตัดสินใจเป็นร้อยๆครั้ง จริงไหม ทุกวันนี้ก็ต้องลำบาก เอ อย่าเรียกว่าลำบาก เรียกว่า ชีวิตไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันไป แต่ชีวิตคนเรา บางคนเหมาะกับทำงานประจำ เพื่อนผม เห็นได้ดีมีความสุขกันก็มากมี เพียงแค่บางคนอย่างผม มันรู้สึกว่ามีอีโก้สูง โดนใครตำหนิเป็นของขึ้น ก็มาเป็นนายตัวเอง ไม่มีใครว่า นอกจากคนที่บ้าน 555  มันก็เท่านั้น   ดีชั่ว รู้หมด แต่... มันอดไม่ได้นะโยมนะ เอวัง     (อีก มุมนึงของผมครับ   ว่าแต่ ลุงจินต์หายไปไหนเลยเนี่ย)

คุณka doom จริงอย่างคุณว่าจริงๆ...คุณอนุชิต..ยาวเหมือนกันนะเนี๊ย

ผมว่า ตอนนี้ คุณ guardian กำลังมีจุดเกิดขึ้นในชีวิต...

ผมจึงมาด้วยประโยคนี้...ของสตีฟ จ๊อบส์

“You can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something – your gut, destiny, life, karma, whatever. Because believing that the dots will connect down the road will give you the confidence to follow your heart even when it leads you off the well worn path; and that will make all the difference.”

สตีฟ จอบส์ เขาเปรียบเทียบชีวิตคน เป็นเส้นที่ลากไป ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าลากไปไหน

และเส้นที่เกิดขึ้นนั้นๆ ก็เกิดจากจุด จุดหลายๆจุด ต่อๆกันเรื่อยมา...

เขาบอกว่า คุณไม่สามารถต่อจุดเหล่านั้นไปข้างหน้า คุณได้แต่เพียงมองจุดเหล่านี้ กลับไปข้างหลัง

คุณต้องเชื่่อว่า จุดเหล่านี้ จะแสดงทิศทางมันขึ้นมาในอนาคต คุณต้องเชื่ออะไรสักอย่าง มันอาจจะเป็น สัญชาติญาณ กึ๋น กรรมเก่า หรืออะไรก็แล้วแต่ เพราะการเชื่อในจุดแต่ละจุดนี้ จะต่อกันเป็นเส้นทางซึ่งจะให้ความมั่นใจกับคุณที่จะวิ่งตามสิ่งที่หัวใจคุณเรียกร้อง

แม้ว่า มันจะนำคุณไปยังเส้นทางขวากหนาม แต่นั่นมันก็จะสร้างความแตกต่างมหาศาลให้กับคุณ

ประสบการณ์พี่ๆหลายๆคนที่เกริ่นๆกันไว้ แสดง จุด ของแต่ละคนไว้แล้ว...

ลุยเหอะ...เพราะผมเองก็จุดไปหลายจุดแล้วเหมือนกัน และไม่เคยผิดหวังเลย ทุกจุดที่ผ่านมา มันเหมือนเชื่อมกันมาตลอด ไม่อะไรก็อย่างหนึ่ง

มีคุณค่าและความหมายทุกๆๆๆๆความเห็น ผมจะจำไว้ด้วย//// ขอเป็นกำลังใจให้คุณผู้หญิงครับ มีความคิดที่เด็ดเดี่ยวมาก กล้าคิดแบบนี้ได้นี่ คนแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆๆๆโดยเฉพาะเป็นผู้หญิงด้วย เลิ่อมสัยจริงๆๆๆ

ค่อยๆคิดพิจารณาไปครับ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องพบทางออก ไม่มีคำว่าสายในชีวิตเราหลอกครับ ผม53ขวบแล้วยังตามความตั้งใจที่อยากจะทำในอนาคตอยู่เลยแต่ต้องอดทนคอยเวลาสักนิด

วันหนึ่งผมก็ต้องปลด พันธนาการ(พี่เขมทัตกล่าวไว้) ของตัวเองให้ได้ ทุกข์ทุกครั้งที่อยากได้ พอไม่อยากได้สุขมาเลย(คุณนุกล่าวไว้) ตรงนี้เป็นความจริงถ้าอยู่อยางพอเพียงหรือสัมฐะได้(ไม่รู้สกดถูกป่าว)ชีวิตก้อคงจะเบาขึ้นเยอ ขอให้พบแสงสว่างครับ

 คำสอนของ "องค์ดาไลลามะ" ที่คุณ Ka_doom นำมาฝากไว้ ใช้เป็นเครื่องเตือนใจได้ดีจริงๆ เลยคะ

คุณนุ ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลาเข้ามาเขียนแนะนำ และให้กำัลังใจไว้ยาวมากกก 

อย่างที่คุณนุว่าไงคะ "ผมทุกข์ทุกครั้งที่อยากได้ พอไม่อยากได้ สุขมาเลย  :) "

ดีนะที่ส่วนตัวไม่อยากได้อะไรมากคะ แค่อยากเลือกที่จะเดินไปตามจุดที่เราจะจุดเอง

อย่างที่คุณ Solar ยกคำพูด สตีฟ จอบส์ มากล่าวไว้

>>ขอบคุณทุกความคิดเห็นอีกครั้งนะคะ ทุกท่านที่ร่วมกันออกความคิดเห็น

ทำให้เอมอร ได้คิดไตร่ตรองได้รอบคอบ และหนักแน่นมากขึ้นจริงๆคะ<<

ด้วยความเคารพ

เอมอร

 ขอบคุณ คุณไท ด้วยนะคะ

ไม่ได้กล้าอะไรหรอกคะ  ผู้หญิงกับงานไม้ มันช่างเป็นเรื่องท้าทายในชีวิตมากๆ เลยคะ

คิดเองนะคะ หุๆ ที่คิดแบบนี้ เพราะการเปิดฝึกอบรมของบางแห่ง

ไม่สามารถรับผู้หญิงเข้าฝึกอบรมได้ ซึ่งคงเป็นเหตุผลของตามแต่ละสถานที่

เลยทำให้รู้สึกว่า ผู้หญิงกับงานไม้ คงจะยากพอๆ กับ ผู้ชายกับการเลี้ยงลูกนะ

เกี่ยวมั๊ยเนี่ยะ 555

 ขอบคุณ คุณไท ด้วยนะคะ

ไม่ได้กล้าอะไรหรอกคะ  ผู้หญิงกับงานไม้ มันช่างเป็นเรื่องท้าทายในชีวิตมากๆ เลยคะ

คิดเองนะคะ หุๆ ที่คิดแบบนี้ เพราะการเปิดฝึกอบรมของบางแห่ง

ไม่สามารถรับผู้หญิงเข้าฝึกอบรมได้ ซึ่งคงเป็นเหตุผลของตามแต่ละสถานที่

เลยทำให้รู้สึกว่า ผู้หญิงกับงานไม้ คงจะยากพอๆ กับ ผู้ชายกับการเลี้ยงลูกนะ

เกี่ยวมั๊ยเนี่ยะ 555

ส่วนผมผู้ชายกับการเลี้ยงลูกเล็กๆ ปวดหัวดีมากกกกก...แต่สุขใจครับ

 คุณพี่เอ๋ เยี่ยมจริงๆ 

ว่าแต่ถ้าลูกโตขึ้น อย่าเลี้ยงลูกด้วยลำแข้งนะ อิๆ

เดี๋ยวแม่ของลูกเอาตายยย 55

...โห.ห..ห...   ลูกชาย คุณ เอ๋ ...

... หน้า ตา ... เหมือน คุณ เอ๋  ... มาก เลย ... !   

... โดย เฉพาะ ... ที่ ... " หน้า ผาก " ... !

อย่าง นี้ เอง ... ที่ เขา เรียก ว่า ... " สำเนา ถูกต้อง " ... ! "  

ภาพ คุณ บุ๋ม.เอม-อร [guardian] ...

... ถูก แซว โดย คุณ เอ๋ ... ใน งาน  คุย จ้อ ... คอ งาน ไม้ ... !

...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...

โดย ส่วน ตัว ... ผม จะ ชอบ กระทู้ ใน แนว นี้ ... มาก ๆ ... ครับ ...!

คุณ บุ๋ม ... ตั้ง กระทู้ ได้ ... โดน ใจ ... !

ข้อ คิด ... ความ เห็น ต่าง ๆ ...

... จึง ได้ หลั่ง ไหล ... มา เป็น ขบวน ยาว ... !   

ได้ รับ รู้ ... ถึง ปรัชญา ชีวิต ... ความ เชื่อ ... ของ แต่ ละ ท่าน ...

กว่า ที่ จะ มา ถึง วัน นี้ ได้ ... ผ่าน อะไร กัน มา บ้าง ... ?

ได้ รับ ... กำลังใจ ... จาก บุคคล ที่ ไม่ รู้จัก กัน มา ก่อน ...

... อบ อุ่น ใจ ... แทน ... คุณ บุ๋ม จริง ๆ ... เลย ... ครับ ... ! 

ผม เอง ... ก็ ชอบ ... คำสอน องค์ ดาไล ลามะ ...

... ที่ คุณ Ka_DooM ยก มา ... นะ ครับ ... ! 

ไม่ บ่อย ครั้ง นัก ... ที่ เรา จะ ได้ เห็น ... คุณ อนุชิต ...

... แสดง ความ คิด เห็น ได้ ยืด ยาว ขนาด นี้ ... !   

คุณ ดมแต่ฝุ่น ... ช่าง ๆ ๆ ๆ ธง ... คุณ BAHF... ก็ มา ...

... ระบาย ความ ในใจ ... ได้ ยาว ... ไม่ แพ้ กัน ... !

คุณ ไท ... อยู่  ไกล ถึง ตะวัน ออก กลาง ...

... ก็ ยัง ส่ง แรง ใจ ... ข้าม ทะเลทราย ... มา ... !

คุณ เอ๋ ... คุณ earth ... ก็ เข้า มา cheer กัน หลาย รอบ ... !

...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...

แรก ๆ ... ที่ คุณ บุ๋ม มา สมัคร เรียน กับ อนุบาล งานช่าง ...

ผม ก็ ได้ ซึม ซับ ... รับ รู้ ถึง ... ความ มุ่ง มั่น ... ตั้งใจ ...

... ใน การ ทำงานไม้ ... ของ คุณ บุ๋ม ... !

รอบ 1 สัปดาห์ ... ได้ หยุด วัน อาทิตย์ ... วัน เดียว ... !

... ก็ วาง แผน จะ เก็บ วัน ลา หยุด ... ไว้ ลา งาน ...

... ไป เรียน นอก สถานที่ - บางโพ ... กับ อนุบาล งานช่าง !

ฝัน จะ เรียน ทำ โต๊ะ work bench ... แบบ ของ คุณ เขมทัต ... !

... ทั้ง ๆ ที่ ... ได้ ... เวลา [ ต้อง ] ทำงาน ... เยอะ ... !

... แต่ .... ได้ ... เงิน เดือน ... น้อย ... !

จน ... เกือบ จะ ... ได้ ลา ออก ... มา ทำ ใน สิ่ง ที่ รัก ... !

ใน เมื่อ คณะ กรรมการ ใน webboard นี้ ... มี มติ ...

... ให้ คุณ บุ๋ม ... ผ่าน ... ผ่าน ... ผ่าน ... แบบ นี้ แล้ว ... !

ผม เอง ... ก็ ขอ อนุญาต ... มา ร่วม สนับ สนุน ...

โดย ... หลัง จาก ที่ ... คุณ บุ๋ม ได้ เรียน จน ครบ ตาม ...

... จำนวน ครั้ง ที่ ได้ ลง ทะเบียน เรียน ไว้ แล้ว ... !

ผม ก็ ขอ อนุญาต มอบ ทุน การ ศึกษา ... ให้ คุณ บุ๋ม ...       

... มา เรียน ที่ อนุบาล งานช่าง free ได้ ...

... ไม่ จำกัด จำนวน ครั้ง ... !

... เป็น ... นักเรียน ทุน คน แรก ... ของ ... อนุบาล ช่างไม้ ... !

...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...

แม้ ความ รู้ ทาง ด้าน งานไม้ ที่ ผม มี  ... จะ ไม่ สูง ส่ง อะไร ... !

... แต่ ผม ก็ ยินดี ถ่าย ทอด ให้ ... จน ...

... หมด ไส้ ... หมด พุง ... กับ ลูกศิษย์ ทุก ๆ ท่าน อยู่ แล้ว ... ครับ ... !

คุณ บุ๋ม จะ ได้ ไม่ ต้อง ลา ออก จาก งาน ประจำ ...

... แล้ว ยัง ได้ ทำงานไม้ ... ตาม อย่าง ที่ ชอบ ... !

 เมื่อ เก่ง แล้ว ... ค่อย ขยับ ขยาย ไป ศึกษา เพิ่ม เติม ...

...จาก อาจารย์ งานไม้ ท่าน อื่นๆ ... ต่อ ไป ... ครับ ... !

 ..ผมก้ออยากได้ทุนการศึกษาครับ..อาจารย์ สุทิน

ผมก็เพิ่งลาออกจากงานประจำมา เมื่อสิ้นเดือนพฤษภาที่ผ่านมานี่เองครับ เพื่อเข้าสู่วงการ ต่อเติม ตกแต่ง ปรับปรุง แต่ผมดีหน่อย ตรงที่ผมปูพื้นมาก่อนหน้านี้และมีพรรคพวกเพื่อนฝูงอยู่ในวงการนี้แล้วครับ(แบ่งงานมาทำอีกที) ตอนนี้ก็เช่าที่ที่รามอินทรารอขึ้นโกดังทำเฟอร์นิเจอร์แล้วครับ รอกู้เงินมาทำโกดังเท่านั้น จะลุยเต็มตัว

บอกตามตรง ตอนแรกผมก็กลัวๆกล้าๆ แต่ก็ได้ความรู้จากพี่ๆในเวบนี้นี่แหละ ทำให้ผมกล้าตัดสินใจมากขึ้นครับ

และเท่าที่ผมได้ไปสัมผัสมา หากเราไม่เลือกงาน งานเล็กๆน้อยๆซ่อมแซม ปรับปรุง ผมว่าไม่มีอดตายครับ ถือว่าเป็นการฝึกฝีมือเราไปในตัวด้วย

***ชอบความเห็นของพี่ช่างปริญญามากครับ***

 ครูสุทินคะ ตื้นตันใจเหลือเกินคะ ไม่รู้จะพูดยังไง

น้ำตาไหลคะพออ่านจบ คือมันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยคิดว่าจะหาได้จาก

โลกออนไลน์เลยจริงๆ คะ จากคำสอนของหลายๆ ท่าน

ที่ได้นำเรื่องราวชีวิตของตัวเองมาถ่ายทอดให้ฟัง พร้อมกับให้แง่คิด

แล้วในวันนี้ยังได้รับโอกาสจากครูสุทินในเรื่อง "ทุนการศึกษา" ของอนุบาลงานช่างอีก

คือว่า.. ดีใจมหาศาลคะ แต่ก็เกรงใจครูเหลือเกิน เพราะก็ทราบดีว่าภาระหน้าที่

ที่ครูต้องกระทำในแต่ละวัน ก็คงมีไม่น้อยทีเดียว

..แบบนี้ได้มั๊ยคะ ขอเปลี่ยนทุนการศึกษาเป็น  การขอเป็นลูกมือครูติดสอยไปในวันอาทิตย์ ที่ครูำมีงานต้องไปทำ..

(แหะๆ คือคิดว่า การเรียนมันคงต้องควบคู่กับการลงมือทำในหน้างานจริงด้วยหน่ะคะ) ไม่ทราบจะพอเป็นไปได้มั๊ยอ่ะคะ..

ด้วยความซาบซึ้งใจและขอกราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงคะ

เอมอร

คุณจะเป็นผู้ฟังที่ดี   แค่ชื่อคุณ ลูกค้าก็อยากจ้างแล้ว....การทำงาน โดยเฉพาะอาชีพอย่างเรา   ยังไม่ต้องเลือกงานมากนัก...งานเล็กๆ  มีโอกาสสู่งานใหญ่ๆ.....ออกสนามแสดงฝีมือมากเท่าไหร่...ยิ่งรู้จากคนมากเท่านั้น....การตลาดของเรา..คือลูกค้าเก่า  ลูกค้าปัจจุบัน.....ตัวเราเอง...รวมทั้งผู้คนที่เดินไปเดินมาบริเวณที่ไซท์งานเรา...บ่อยครั้งที่ได้งานจากการที่ลูกค้าไปเจอที่น่างาน..ทั้งที่งานกำลังทำ ราคาไม่กี่หมื่นบาท...ถ้าไม่ออกมาทำ ก็คงไม่ได้เจอ....เมื่อถึงจุดหนึ่ง  เราไม่ต้องวิ่งหางานเลยครับ...จะวิ่งก็ก็วิ่งหลบหลังออฟฟิต..เมื่อมีลูกค้าเอางานมาให้ทำ...เพราะตอนนั้นงานมันล้นมือแล้ว....จะรับไว้อีกก็เกรงทำไม่ทัน..จะไม่ทำให้ก็เกรงใจลูกค้าเก่า...       ฝีมือดี... เป็นคนดี...อัธยาศัยดี...ลูกค้าเก่า.จะอยู่กับเราตลอดไปแน่...ออ...ต้องรับผิดชอบด้วยครับ  คุณจะเป็นผูฟังที่ดี...คุณทำถูกแล้วนะครับ.....แต่ขอให้เป็นคุณผู้อ่านที่ดีด้วยนะ...5555.....ขอให้โชคดีนะครับผม

ขอแสดงความคิดเห็นนิดนึงนะครับ ผมว่าถ้าคุณเอมอรมีใจรักในด้านงานไม้จริงๆ ผมว่าไปสมัครเป็นลูกน้องพี่เอ๋ พี่ช่างธง  หรือพี่ๆคนอื่นที่ยังขาดคนงาน อย่างน้อยก็ยังได้แค่แรงไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน และยังได้ฝึกฝนหาประสบการณ์ในสิ่งที่เรารักจากพวกพี่ๆด้วย ขอให้คุณเอมรเดินทางตามหาฝัน หาทางเดินที่เราอยากเดิน ถึงแม้มันจะมีอุปสรรคมากมายก็ตาม ผมคิดว่ามันคงถึงจุดหมายปลายทางสักวัน เพราะเราเป็นคนเลือกเองครับ 

สําหรับความคิดเห็น   ของ สล่าตัวน้อยๆๆ  นะครับ  งานประจําเลี้ยงลําใส้เราและครอบครัวก้อเอาไว้     งานเลี้ยงใจเราก้อทําเสริม    คือทํามันทั้งคู่ไปพร้อมกัน    พอว่างจากงานประจําก้อทํางานไม้   เล็กๆๆพวกของแต่งบ้านแต่งสวน   แบบที่   เทพพงษ์เคยทําขายทางเนท  เป็นรายได้เสริม  งานเก่าก้อไม่เสียแถมมีรายได้อีกทางและได้ฝึกปรือฝีมือทางด้านงานไม้ที่ชอบด้วย   สะสมประสบการไปเรื่อยๆๆ  แล้วจังหวะเวลามันจะมาเองครับ   สู้ๆๆครับ

พี่สุทิน...มอบของขวัญแห่งนํ้าใจให้เอมอรแล้ว ขอปลื้มด้วยคนครับ

ประสบการณ์ เรามีน้อย ค่อยค่อยว่า         เนิ่นนานมา คงเก่งได้ ไม่หวั่นไหว
อุปสรรค มีไว้ฝ่า ไม่ล้าใจ                         จะเก่งได้ ใจตั้งทำ ชำนาญเป็น
กว่าจะถึง ซึ่งฝีมือ เลื่องลือลั่น                  จะต้องหมั่น ฝึกฝนหนัก ยากแสนเข็ญ
ทำหลายสิ่ง ในเวลา ที่น้อยเป็น                 ไม่ละเว้น ทิปเล็กน้อย ค่อยเก็บเอา
คงจะเป็น ผู้ที่นำ ทำงานไม้                       รุ่นต่อไป จะได้ชม สมมุ่งหมาย
เรียกอาจารย์ ขอเป็นศิษย์ อิ่มจิตใจ            ตัวสลาย ลายมืออยู่ คู่ช่างไทย....

ป๋อง.....ประพันธ์

กดไลท์ท่านป๋องพันครั้ง

ผมว่าถ้าเราจะเลือกทางเดินทางใดทางหนึ่ง ในชีวิตๆหนึ่ง เรามองว่ามันจะสำเร็จ มันก็ต้องสำเร็จแน่นอน แต่เราต้องมุ่งมั่น เพราะทุกทางที่เลือกมันมีอุปสรรค และปัญหาแน่นอน อุปสรรคยิ่งมากยิ่งสนุก เมื่อเราแก้ปัญหานั้นได้ และเมื่อเราเดินทางมาถึงจุดๆหนึ่ง หรือ เมื่ออายุมากขึ้นพอเรามองกลับไป เฮ้ย..ไอ้เรานี่ก็เจ๋งนี่ อุปสรรค และปัญหานั้น เราผ่านมันมาได้ว่ะ ไม่เห็นยากเลย เราก็คุยกับลูกหลานได้ คุยกับเพื่อนฝูงได้

 เหมือนตอนนี้ ที่ผมปลูกต้นไม้สะเดา เอาเนื้อไม้ ซึ่งก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 20-30 ปี เพื่อนๆก็บอก***จะได้ใช้หรือว่ะ ตายก่อน เพื่อนผมบางคนมันไม่ได้ทำอะไร เล่นการพนันอย่างเดียว ผมบอกว่า มันเหลือไม่ถึง 20 ปีแล้ว เหลือ 19 ปี กับ 364 วัน ปลูกไว้ให้ลูกใช้ ถ้าไม่เริ่ม ไม่เกิดแน่นอน

   ผมเคยอ่านเรื่องของ เอดิสัน ผู้คิดค้นหลอดไฟ เขาทดลองทำครั้งแล้ว ครั้งเล่า เป็นหมื่นครั้ง จนเพื่อนทนไม่ไหว บอกว่า " เฮ้ .. เลิกเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีทางสำเร็จหรอก นายมันล้มเหลวแล้ว " เอดิสัน บอกว่า " เราไม่ได้ล้มเหลวนะ เราทำมันสำเร็จ เพราะแต่ละครั้งที่ทำ และทดลอง เราไม่เคยทำเหมือนกันซักครั้งเดียว"

ป๋อง....เจ๋ง ขอก็อปก่อนเลย
สมคิดคํานี้ชอบ ถ้าไม่เริ่ม ไม่เกิดแน่นอน

 กระทืบไลค์ให้ทุกท่านเลยคะ 

ชอบๆ จะเก็บเอาไว้สอนใจตัวเองให้มากๆคะ

 สงสัย ... คุณ บุ๋ม ... " มือ " ... ไม่ ว่าง ... !

... กำลัง ... เช็ด น้ำตา ... อยู่ ... ! .   

... จึง ใช้ ... " เท้า " มา  ... กด แรง ๆ [ กระทืบ ] ... " like" ...  แทน ... !

...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...  ...

จาก ... ความเห็น ที่ 41 ...

ต้อง ขอโทษ ด้วย ... ที่ ทำให้ ... คุณ บุ๋ม ... น้ำตา ไหล ... !

เรื่อง " ทุน การ ศึกษา " ... ไม่ ต้อง เกรงใจ ... !  

... เพราะ ... ไม่ ได้ ทำให้ ... ผม มี หนี้สิน เพิ่ม ขึ้น ... !  

เรื่อง ... เรียน ... ควบ คู่ กับ ... การ ลง มือ ทำงาน จริง ที่ หน้า งาน ...

... ภาษา อังกฤษ ... เขา เรียก ว่า  ... Learning by Doing ... !

... ไทย เรา ... อาจ เรียก ว่า ... เป็น  ... " ภาค ปฏิบัติ " ... !

... เป็น มาตรฐาน ที่ ผม ใช้ สอน อยู่ แล้ว ... !

... อนุบาล งานช่าง ... ไม่ มี การ ...ตัด ไม้ เล่น ... ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ อยู่ แล้ว ... .

เพียง แต่ ... จะ ไม่ เป็น ... งาน ไม้ ... ซะ ทั้งหมด ... !

อาจ มี เรื่อง ของ ... งาน ใช้ สว่าน เจาะ ปูน ...

... งาน aluminium - มุ้ง ลวด ... งาน ไฟฟ้า ...

... งาน ประปา ... ติด ตั้ง เครื่อง สุขภัณฑ์ ...

... เข้า มา ปะปน ...บ้าง ... !  

... ต้อง ... ยก ของ ... ย้าย ของ ... บ้าง ... !

... ถ้า  คุณ บุ๋ม ไม่ ชอบ ... ผม ก็ จะ เรียก มา เฉพาะ ...

... เวลา ที่ มี งานไม้ ... เท่า นั้น ... ครับ ... !   

จาก ... ความเห็น ที่ 39 ...  

คุณ พงษ์ ... ก็ อยาก ได้ ... ทุน การ ศึกษา ... !

... ไม่ มี ปัญหา ... ได้ อยู่ แล้ว ... ครับ ... คุณ พงษ์ ... !  

เพียง แต่ ... เกรง ว่า ... พอ ถึง เวลา สอน เข้า ... จริง ๆ ... !

... ผม อาจ ... ถูก คุณ พงษ์ ... สอน กลับ ... !  

... เพราะ ... คุณ พงษ์ ... รู้ มาก ซะ ... ขนาด นี้ ... !

... แขน คัด ลอก ... 2 มิติ เอย ... 3 มิติ เอย.ย..ย... !  

... clamp เพลาะ ไม้ เอย ... แท่น กลีง เอย.ย..ย... ฯลฯ 

เครื่อง ไม้ ... เครื่อง มือ ต่าง ๆ ... สร้าง เอง ได้ หมด ... !

... จะ หยิบ ยก เรื่อง ใด มา สอน คุณ พงษ์ ... ดี หว่า ... ! 

จาก ความเห็น ที่ 45 ...

... คุณ เอ๋ ... ขอ ปลื้ม ด้วย คน ... !

แล้ว ...  แอบ ไป ... น้ำตา ไหล ... ด้วย หรือ เปล่า ... ?   

เพราะ ... ผม ดู ท่า ทาง ... คุณ เอ๋ ...

... เป็น คน ค่อน ข้าง ... sensi ถีบ ... อยู่ นา .า..า... !

แต่ผมว่า ช่างธง พี่เอ๋ อ.สุทิน ช่างพงษ์ และ อ.เขมทัต กว่าจะมายืนตรงนี้ได้ผมว่าต้องผ่านอะไรมาพอสมควร หนทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ผมว่าแต่ละอาชีพมีความยากง่ายต่างกัน ช่างไม้ไม่ใช่อาชีพที่ง่ายๆเหมือนใครคิด ใช่ว่าตอกตะปูได้แล้วบอกว่าตัวเองเป็นช่างแล้ว

ผมว่าคุณguardianต้องคิดให้หนักๆนะครับ การเปลี่ยนอาชีพคือการเปลี่ยนแปลงชีวิตเลย งานไม้ต้องมีอาจารย์ครับและก็ใช่ว่ามีอาจารย์แล้วจะเก่งเลยนะครับ ต้องมีประสบการณ์อีก คำว่าช่างต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี ไม่ใช่ผักชีโรยหน้านะครับ 

ผมอยากทำเป็นงานอดิเรกมากกว่าจะได้ไม่เครียด ลองถามช่างธงสิครับถ้างานไม่เข้าสักสามเดือนจะเครียดไหม(สมมุตินะครับไม่ได้แช่ง)

ผมเคยบอกเพื่อนหลายคนว่่าอย่ามองคนที่สำเร็จแล้ว แล้วอย่าคิดจะเป็นได้เหมือนเค้า กว่าเค้าจะสำเร็จต้องผ่านอะไรมากมายครับหนทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

แต่เป็นกำลังใจให้คุณguardianนะครับ

พี่สุทินรู้เปล่า...ตอนนี้เทพพงษ์กําลังคิดสร้างจรวด3มิติ(ยิ้มแซว)

 ..555555+..ถ้าสร้างเสร็จ จะยิง กะให้ไปตกแถว ๆ นครปฐม..555

มาช้ากว่าคนอื่น เพราะทำงานประจำ กว่าจะอ่านเสร็จ กว่าจะได้พิมพ์

สามทุ่มกว่าแล้ว ลูกหลับแล้วเหมือนเดิม 55

ผมคนหนึ่งที่ชอบงานไม้มาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนั้นความรู้หายากมาก

พอมีเน็ตก็ดีหน่อย หาความรู้ได้เยอะ สั่งสมประสบการณ์มาเรื่อยๆ

เป็นงานอดิเรก  เพื่อนๆ น้องน้องถามว่าไม่ทำขายบ้างหรือ ผมบอกว่า

ณ ตอนนี้ทำขายคงไม่มีความสุข และจะถามคนที่จะสั่งด้วยว่า รอไหวเปล่า...

     ชอบความเห็นและประสบการณ์ของทุกๆ ท่าน และเป็นส่วนหนึ่งที่จะเพิ่มปรัขญา

ให้กับตัวผม

สำหรับคุณguardian จงไช้ประสบการณ์จริของท่านทั้งหลาย และปรัชญาต่างๆ

เป็นข้อมูลในการตัดสินใจ ที่สำคัญสำหรับคุณตอนนี้คือการวางแผน และเก็บเกี่ยว

ประสบการณ์ให้มากที่สุด แล้ววันหนึ่งจงกางปีกบิน โชคดีครับ

ทําไมไม่เห็นมีใครให้กําลังใจผมแบบคุณเอมอรเลย

 ..ก้อแล้วทำไมพี่ไม่ไปตั้งกระทู้ใหม่ล่ะ..ผมจะเข้าไป แช่ง ..เอ๊ย..ให้กำลังใจเป็นคนแรกเลย

ขอแจมด้วยคนครับ

                          ผมเคยไปอบรมงานไม้มา60ชั่วโมงที่ศูนย์-สมุทรปราการไปวันเสาร์ไป-กลับชลบุรีคุณลองหาศูนย์ฝึกฝีมือใกล้ๆบ้านแล้วลองลงเรียนวันเสาร์หรืออาทิตย์ดูก่อนครับอย่าเพิ่งออกจากงานประจำแล้วลองทำงานชิ้นเล็กๆออกขายทางเน็ตดูก่อนครับผมว่าผมคิดเหมือนคุณเอ๋นะครับ

 ไปๆ มาๆ โดนคุณเอ๋อิจฉาซะนี่ 555

 ผมเ้ป็นกำลังใจให้ครับ พี่เอ๋ ไม่ต้องน้อยใจ ครับ 

555....หมู่นี้ตามันร้อนๆอ่ะครับเอมอร
กร....ซึ้งเลยว่ะ555

งานประจำ  ก็ทำต่อไป  งานถูกใจ  ก็เอาคนในใจ ให้ไปทำ  พอเป็นท่า ก็พร้อมหน้ามุ่งฝ่าฝัน  ถ้าสองแรงแข็งขัน ฝันนั้น ก็ไม่ไกล...

ได้อ่านหลายๆความคิดเห็นของแต่ละคน ก็อยากจะแสดงความคิดเห็นบ้าง เมื่อก่อนก็ทำงานทั่วไปก่อสร้างบ้างทำตั้งแต่เป็นจับกังหิ้วปูนจนฉาบปูนได้ เดินสายไฟในอาคารบ้าง พอมีเปิดสอบลูกจ้างประจำของชลประทานญาติก็บอกให้ไปสมัครสอบ จะเลือกตำแหน่งช่างฝีมือเราก็ไม่มีวุฒิสายช่างเพราะจบม.6 ก็เลยเอาตำแหน่งนี้แหละวะ สอบเข้าให้ได้ก่อนแล้วไปหาเปลี่ยนทีหลัง "ยามครับผมเป็นยาม"เวลามีคนถามตำแหน่งก็รู้สึกอายๆเหมือนกัน แต่เราก็ต้องเคารพและรักในอาชีพของเรา ถ้าไม่คิดอะไรมากสวัสดิการเหมือนกับข้าราชการเกือบทุกอย่าง เจ็บป่วยพ่อแม่-ลูกเมียเบิกได้ ค่าเล่าเรียนลูกก็เบิกได้ เป็นยามตั้งแต่ปี2542 จนทุกวันนี้ ถามว่าทำไมไม่ขอเปลี่ยนตำแหน่งอื่นสักทีล่ะ เสียดายครับเพราะผมจะเข้าเวรกลางคืนๆละ8ช.ม.เวลาตอนกลางวันก็เลยว่าง เลยเป็นที่มาของการหาอาชีพเสริมนอกเวลาราชการ ไปรับจ้างเดินสายไฟกับเพื่อนอีกสองคน แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำเพราะเพื่อนอีกคนสอบเข้าทหารได้ อีกคนก็สอบเข้างานบริษัท ก็เลยเป็นที่มาของการไปหาเรียนทำกรอบรูปที่มติชน แต่เป็นการเรียนเบื้องต้นเท่านั้น ที่เหลือนอกห้องเรียนต้องศึกษาหาความรู้เองไม่ว่าจะเป็นแหล่งซื้อวัสดุอุปกรณ์ รูปแบบต่างๆของงานกรอบรูป ด้วยการเข้าไปคุยไปถามช่างที่ร้านกรอบรูป "ครูพักลักจำ"ครับวิธีของผม ปากคุย ตาดูและจดจำรูปแบบต่างๆเพื่อหัดทำออกแบบดัดแปลง โชคดีตรงที่เขาจะไม่หวงวิชาบอกหมดทุกร้าน อยู่ที่เราจะจำได้มากน้อยเท่าไหร่ ก็มาฝึกทำที่บ้าน ดีบ้างเสียบ้างว่ากันไป ผมไปเรียนมา ปี 2547 กว่าจะเปิดร้าน ปี 2550 นานไหมครับคือลูกชายเพิ่งคลอดก็เลยเลี้ยงลูกแทนภรรยาเพราะเขาไปทำงานผมจะว่างกลางวัน ช่วยกันครับ เลี้ยงลูกไปฝึกทำกรอบรูปไป ทำแจกบ้าง เป็นของฝากบ้างมีติบ้าง ชมบ้างก็พัฒนาฝีมือมาเรื่อยๆ จนได้มาเปิดร้านรับทำกรอบรูปควบคู่กับทำงานประจำไปด้วย ค่อยๆขยับขยายซื้อเครื่องมือเครื่องใช้ ก็เป็นกำลังใจให้ทุกๆท่านที่จะเริ่มทำในสิ่งที่ตนรักครับ

รูปห้องทำงานในบ้านพัก ปี49

เลี้ยงลูกตรงนี้

ขอบคุณ  คุณช่างสิบหมู่ครี่ง แหลมสอม

สำหรับกลอนดีๆ เพื่อทุกคน

อ่านประวัติคร่าวๆ ของคุณลายไม้ แล้วนับถือจริงๆ คะ

ช่วยตอกย้ำเข้าไปอีกว่าถ้าเราขยัน ยังไงก็ไม่อดตาย...

รูปลูกโคตรใหญ่เลย ลายไม้555
ขอถามหน่อย หน้าพระปูนปลาสเตอร์ ลายไม้มีบล๊อคมั้ยครับ
มีกี่หน้าครับ

คุณguardian ขอบคุณครับ ชีวิตต้องสู้ครับ...

พี่เอ๋ เพาะช่างครับ ย่อให้เล็กลงแล้ว ส่วนหน้าพระที่เห็นนั้นรุ่นพี่ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานตั้งแต่ปี48 ให้มาปัดทองเองยังไม่ได้ทำเลย ส่วนบล๊อกคงไม่อยู่แล้วมั้ง รุ่นพี่คนนี้ก็จบจากเพาะช่างเหมือนกันนะครับ

เอมอรเอ๋ยเอมอร  ยินดีด้วยจ้า คราวนี้ท่านจะได้เรียนนู่นนี่นั่น (รวมถึงเรื่องกันดั้มด้วย!) และอื่นๆอีกมากมายจากพี่สุทิน อย่าลืมบ้านผมที่หลังคา หน้าต่างกำลังรั่ว รั้วก็อยากทำใหม่ นะ  (กันดั้มก็อยากมีไว้ในสวนสักตัวนึง)  (เดี๋ยวจะแอบส่งรายการที่บ้านน้อยต้องการปรับปรุงไปหาพี่สุทิน ให้พี่เขา้แอบบรรจุเข้าไปในหลักสูตรช่างเอมอรเบื้องต้นหละ) หุ หุ

 55 K.Mole อย่าแซวคะ

นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ยุ่งเรื่องบ้านอยู่นี่เอง

แต่ถ้าจะรอเอมอรละก็ อาจต้องรอนานม๊ากกเลยนะคะ

ม่ายต้องรอนานรอออก ขอเพียงพี่สุทินบรรจุหลักสูตรการแบกถุงปูน 50 กิโล อย่างถูกวิธี เดี๋ยวเดียวเอมอรก็จะทำเป็น จะมาฝึกแถวบ้านเราก็ด้ายย

คิดดี ทำดี  ได้ดี ครับ ขอให้คุณลายไม้เจริญรุ่งเรืองในอาชีพทั้ง2นะครับผม

ขอบคุณมากครับ ผมก็ขอให้คุณปริญญาช่าง พัทยา  ประสบความสำเร็จในทุกๆด้านเช่นกันครับ