แม้ว่าการเริ่มสร้างโต๊ะตัวนี้จะเพิ่งผ่านมาประมาณ 7 - 8 เดือน แต่ด้วยเรื่องราวในชีวิตประจำวันที่ผ่านเข้ามานั้นมีให้คิด,ให้ทำมากมาย จนผมเริ่มได้คิดว่าถ้าผมไม่เริ่มเขียนไว้ ผ่านไปอีกไม่นานผมคงจะลืมรายละเอียดของโต๊ะตัวนี้ไปจนจับต้นชนปลายไม่ได้ ผมจึงเขียนเล่าเรื่องราวที่มาที่ไป,ความประทับใจ รวมถึงวิธีการสร้างโต๊ะตัวนี้เก็บไว้ เผื่อเป็นประโยชน์กับเพื่่อนๆทุกคนที่เปิดเข้ามาอ่านนี้ครับ

 โต๊ะตัวนี้ไม่ใช่ของผมครับ เป็นของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเย้า อืม...แต่ถ้าเรียกเธอว่าเด็กผมก็คงแก่เกินไปหน่อยมัง เอาเป็นว่าไม่เด็กก็แล้วกันเพราะยังไงอายุเธอก็เลยเบญจเพสแล้ว เย้าเธอเป็นคนที่สนใจงานไม้มากครับ เธอเล่าให้ผมฟังว่าเธอเข้ามาในสายงานไม้นี้เพราะเพื่อนชวนเธอไปเที่ยวงานรวมพลคนรักงานไม้เมื่อปี 2555 และได้ทดลองไสไม้ที่บู๊ทแสดงของพี่เขมทัต หลังจบงานรวมพลฯไม่นานพี่เขมทัตก็ได้คัดเลือกให้เธอกับอีกสองคนเข้าไปเริ่มต้นฝึกหัด,เรียนรู้การทำงานไม้กับพี่เขมทัต และหลังจากที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับงานไม้ผ่านไปหลายเดือน ก็ถึงจุดที่ต่างต้องแยกย้ายกันไปเพราะต่างคนต่างมีสิ่งที่ ต้องทำ,อยากทำ เป็นเหตุให้ยากที่จะจัดเวลาเรียนได้ตรงกัน เย้าเธอก็พยายามหาแหล่งหรือคนที่จะสามารถให้ความรู้เกี่ยวกับงานไม้ได้ หนึ่งในคนที่เธอติดต่อก็คือผม

 ถ้าสำหรับความรู้สึกของผมแล้ว การที่จะให้ตัวผมสอนงานไม้ใครผมคิดว่าไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงงานไม้จะเป็นงานที่ใครๆก็ทำได้ แต่ทำแล้วผลงานที่ได้ออกมาดีมันต้องใช้เวลาฝึกฝนพอสมควรกับจำนวนชิ้นงานที่มากพอให้ฝึกปรือ และถ้าอยากจะถึงขั้นสวย,ประณีตด้วยแล้วก็ต้องเพิ่มทั้งเวลาและชิ้นงานไปอีกหลายเท่า แถมยังมีเรื่องอันตรายจากเครื่องมือ,อุปกรณ์ต่างๆ ซึ่งทั้งเพาเวอร์ทูลและแฮนด์ทูลก็มีอันตรายทั้งนั้น อีกทั้งสถานที่ทำงานของผมก็มีขนาดไม่กว้างขวางพอจะรองรับการสอนการฝึกใคร และส่วนตัวผมเองก็มีงานหลักและงานรองทำอยู่ ถ้าจะเพิ่มการสอนงานไม้มาอีกเกรงว่าจะทำได้ไม่ดีพอจะเสียเวลากันทั้งสองฝ่าย ผมจึงคิดว่ายังไม่ใช่เวลาที่จะสอนงานไม้ใคร

 แต่หลังจากที่เย้าได้โทรมาคุยกับเปิ้ล(ภรรยาผม)หลายครั้งเข้า สุดท้ายผมกับเปิ้ลก็เลยมาต้องปรึกษากัน โดยผมสรุปว่าให้เย้าลองเข้ามาดูการทำงานไม้ซักระยะ เงื่อนไขหลักๆของผมที่เย้าต้องทำตามก็คือ เนื่องจากลักษณะงานที่ผมทำจะใช้เพาเวอร์ทูลเป็นส่วนใหญ่ ฉะนั้นระยะแรกผมให้แค่ยืนดูเท่านั้น อุปกรณ์,เครื่องมือต่างๆทุกชิ้นห้ามแตะต้องโดยผมไม่อนุญาตโดยเด็ดขาด,อุปกรณ์ชนิดใดที่เธอยังไม่มีก็ยังอย่าเพิ่งรีบซื้อ ให้ใช้ของผมไปพลางๆก่อนจนรู้แนวทางตัวเองว่าอยากทำงานไม้ประเภทใด แล้วค่อยซื้อในภายหลังจะได้ไม่ซื้อของผิดไปจากแนวทางของงาน และใช้เวลาซักระยะทำความรู้จักตัวตนของแต่ละฝ่ายแล้วค่อยว่ากันว่าจะไปกันได้ไหม ส่วนวันเวลาที่จะมาฝึก ผมให้เย้ามาให้มากครั้งที่สุดเท่าที่เธอและผมสะดวก (ตั้งแต่เริ่มจนมาถึงวันนี้บางอาทิตย์เธอมาวันเดียวแต่บางอาทิตย์เธอมา 4 วัน)

 เมื่อเย้าเข้ามาแรกๆเธอดูการทำงาน ผมให้เธอได้เห็นขั้นตอนต่างๆ ผมเรียกใช้ให้หยิบส่งเครื่องมือ,อุปกรณ์หลายๆชนิดพร้อมๆกับบอกชื่อและหน้าที่ของเครื่องมือ,อุปกรณ์นั้นๆไปด้วย มันไม่ง่ายสำหรับมือใหม่ที่ไม่เคยทำงานช่างจะจำสิ่งต่างๆที่ผมบอกออกไป แรกๆก็ยังมีหยิบผิดๆถูกๆอยู่บ้าง แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปเธอก็รู้จักอุปกรณ์ทุกอย่างที่ผมมี

ผ่านไปเกือบปีที่ผมกับเปิ้ลได้เห็นแล้วว่าเย้ามีความสุขกับการทำงานไม้ จึงลงความเห็นกันว่าสมควรแก่เวลาที่เย้าจะทำงานไม้ด้วยตัวเองได้แล้ว เพียงแต่เครื่องที่เย้าใช้ของผมนั้นมันไม่เหมาะกับเย้าเอาเสียเลย เพราะเครื่องของผมทั้งตัวที่ผมสร้างหรือต่อเติมเพิ่มขึ้นล้วนแต่สร้าง,ต่อเติมเพื่อขนาดรูปร่างสำหรับตัวผมเองเป็นผู้ใช้ แต่เย้ามีแขน,ขา,ลำตัวในขนาดของผู้หญิงตัวเล็ก ทำให้ใช้งานเครื่องของผมได้ไม่ถนัด เมื่อพิจารณาแล้วสิ่งแรกที่เย้าควรมีก็คือเครื่องที่เหมาะสมกับตัวเธอเอง เครื่องที่ตกลงใจว่าจะสร้างกันคือเรเดียลอาร์มซอว์ครับ http://www.youtube.com/watch?v=QBLhvQ6eP04 ตามแผนคือเมื่อสร้างเสร็จจะใช้เครื่องนี้ไปออกแสดงในงานคุยจ้อฯครั้งที่ 3 ด้วย

 เรเดียลอาร์มซอว์เป็นเครื่องเลื่อยที่มีลักษณะการใช้งานเหมือนกับเครื่องเลื่อยองศา ซึ่งเป็นเครื่องเลื่อยที่มีความปลอดภัยสูงพอควร ที่เหนือกว่าคือสามารถตัดชิ้นงานได้ใหญ่กว่าเลื่อยองศา และสามารถบิดตัวเลื่อยมาใช้ซอยไม้ได้ (แต่ไม่กว้างและพลิกแพลงได้เท่าโต๊ะเลื่อยวงเดือน) สาเหตุที่คิดสร้างขึ้นใช้เพราะในเมืองไทยมีตัวเลือกน้อยมากบวกกับมีราคาสูงมากๆจนเกินที่จะซื้อไหว เมื่อตกลงใจกันแล้วจึงพากันไปซื้อเลื่อยวงเดือนที่จะนำมาประกอบ เครื่องที่หมายตาไว้คือฮิตาชิขนาด 9" รุ่น c 9 ba 2 ราคาประมาณ 4,700 - 4,800 บาท

แต่เมื่อไปถึงห้างฯดูโฮมรังสิต ที่ผมเคยเช็คราคาไว้ ปรากฏว่ามีการปรับราคาสินค้าขึ้นเป็นเกือบ 8,000 บาท ซึ่งเกินงบประมาณที่ตั้งใจไว้ว่าเมื่อสร้างเสร็จจะต้องใช้งบไม่เกิน 12,000 บาท เราจึงต้องเปลี่ยนรุ่นที่ตั้งใจซื้อไปเป็นของ bosch รุ่น GKS 235 ซึ่งอยู่ในราคาที่เหมาะสมครับ

 ปูเสื่อรอ

 ขอบคุณครับ คุณพล

 เมื่อเทียบเครื่องเลื่อยทั้งสองยี่ห้อ สำหรับผมแล้วผมให้คะแนนเครื่องของฮิตาชิสูงกว่าบ็อช เพียงแต่ผมรู้สึกว่าราคาของเครื่องฮิตาชิไม่ควรสูงกว่าบ็อชเกือบเท่าตัวขนาดนี้ จริงอยู่แม้ฮิตาชิจะมีฐานเครื่อง (เพลท) เป็นอลูมิเนียมหล่อขึ้นรูป,มีการเคลือบสารลื่นไว้ที่ผิวสัมผัสไว้,มีความนุ่มนวลเมื่อกดสวิทช์เดินเครื่องกว่า,เสียงเบากว่า,เครื่องสั่นสะท้านน้อยกว่าของบ็อช ถ้าอยู่ในช่วงราคาที่สูงกว่าไม่เกิน 1,500 บาท เรา(ผม,เปิ้ลและเย้า) คงจะเลือกฮิตาชิเหมือนสโลแกนในอดีตของเค้า และเรื่องราวการสร้างโต๊ะ 2 - 1 ฯ ตัวนี้คงไม่เกิดขึ้น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นสาเหตุที่เราจำต้องเปลี่ยนแผนการสร้างจากเรเดียลอาร์มซอว์มาเป็นโต๊ะตัวนี้ก็มาจากเครื่องของบ็อชนั่นเองครับ

 เครื่องบ็อชนั้นเป็นรองฮิตาชิในทุกๆด้าน แม้ฐานกับเครื่องมีการคลอนให้ตัวอยู่บ้างเล็กน้อย ขอเพียงแต่ฐานเครื่องของบ็อชซึ่งเป็นแผ่นเหล็กพับไม่มีการบิดตัวก็ยังสามารถสร้างตามแผนเดิมได้อยู่ กว่าเราจะรู้ตัวว่าเครื่องนี้มีปัญหาที่ฐานเวลาก็ล่วงเลยกำหนดวันที่ห้างฯให้เปลี่ยนสินค้าได้ไปหลายวันมากแล้ว เราซื้อเครื่องวันที่ 2 มกราคม 2557 รู้ตัวเอาเมื่อปลายเดือน แต่ในความต้องการใช้งานเครื่องเลื่อยนั้นเราลงความเห็นกันว่าไม่ต้องรีบร้อนนักค่อยๆสร้างไปก็ได้ เพราะยังมีเครื่องของผมให้ใช้ ส่วนกำหนดการจัดงานคุยจ้อฯก็ยังไม่กำหนดออกมาและตอนนั้นเราคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่จะไม่มีการจัดงานในปีนี้เนื่องจากสถานะการณ์การเมืองกำลังตึงเครียดยืดเยื้อ และเพราะต่างคนต่างติดงานจนไม่มีเวลาที่ตรงกันที่จะมาเริ่มสร้างเครื่อง ในข้อเท็จจริงเราสามารถบิดปรับฐานเหล็กพับให้กลับมาระนาบได้ แต่ผมคาดว่าถ้าใช้ไประยะหนึ่งฐานก็มีโอกาสที่จะบิดตัวกลับไปอีก การแก้ปัญหาในขั้นแรกผมส่งเครื่องไปกัดฐานเหล็กแผ่นชิ้นใหม่กับช่างกลึง ทางโรงกลึงรับงานไว้โดยขอเวลาผม 3 อาทิตย์ เมื่อเวลาผ่านไป 2 อาทิตย์ทางโรงกลึงไม่ได้ส่งข่าวความเคลื่อนไหวกลับมา เมื่อผมสอบถามไปทางโรงกลึงแจ้งว่าไม่สามารถทำงานให้ได้ ผมจึงไปรับเครื่องกลับ รวมแล้วเราเสียเวลาไปเปล่าๆหนึ่งเดือนครึ่ง 

เมื่อเป็นเช่นนี้ทางเลือกต่อมาที่สรุปกันคือ ผมจะสร้างเป็นโต๊ะเลื่อยวงเดือนโดยเอาจุดอ่อนของเครื่องที่ฐานออก คิดระบบการยกใบเลื่อยของเครื่องขึ้นใหม่ ตัดระบบที่ไม่ค่อยได้ใช้และมีอันตรายคือเรื่องปรับเอียงใบเลื่อยได้ทิ้ง แต่ที่จะได้กลับมาคือความนิ่งของเครื่องเลื่อยที่นิ่งมากๆ และไหนๆก็ไหนๆแล้ว ในเมื่อสร้างเป็นโต๊ะเลื่อยที่มีพื้นหน้าท็อปกว้างและยาวขึ้นก็สมควรที่จะใช้พื้นที่นี้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดโดยการเพิ่มเราเตอร์+ลิฟท์ยกเครื่องเข้าไป และสร้างระบบรั้วตามแนวระบบที่ผมสร้างไว้ที่โต๊ะเลื่อย boye ของผม เพียงแต่ต้องเพิ่มวงเงินในการสร้างจาก 12,000 บ. เป็น 25,000 บ. ทุกคนลงความเห็นสอดคล้องกันว่าคุ้มค่าน่าลงทุน  นี่คือที่มาคร่าวๆของโต๊ะ 2 in 1 ดิจิตอลครับ ต่อไปจะเป็นเนื้อหาการสร้าง

 รูประบบรั้วที่เป็นต้นแบบให้โต๊ะของเย้า ติดตั้งบนโต๊ะเลื่อย boye ของผม

 แท่งอลูฯสีเงินเป็นระบบปรับระยะที่ใช้เครื่องอ่านระยะดิจิตอลของ wixey ส่วนทางขวาสีทองเป็นของ incra 
ของ wixey สามารถอ่านค่าได้ทั้งระบบนิ้วและเซ็นติเมตร ค่าความละเอียดวัดได้ที่ 0.1 มิลลิเมตร ส่วนของ incra วัดได้แต่ระบบนิ้ว(ขึ้นอยู่กับการเลือกซื้อระบบใดระบบหนึ่ง) ค่าความละเอียดอยู่ที่ 1/36 นิ้ว

 โครงโต๊ะตัวนี้ผมใช้ไม้ป็อปปร้าครับ

 ไม้ป็อปปร้าไม่ใช่ไม้ที่เหมาะกับการใช้เป็นโครงสร้างรับน้ำหนัก แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับแบบว่าเราออกแบบโครงสร้างอย่างไร

ในงานแสดงการพิมพ์ เคยมีบริษัทผลิตกระดาษลูกฟูก(กระดาษกล่อง) สร้างบ้านขนาดเท่าบ้านจริงที่ทำด้วยกระดาษลูกฟูกทั้งหลัง แล้วให้คนนับร้อยขึ้นไปยืนบนบ้านกระดาษนี้โชว์ความแข็งแรงโดยไม่พังลงแต่อย่างใด

 การยึดไม้เข้ามุมกันนี้ผมใช้การเข้าเดือยด้วยบิสกิตจอยเนอร์แล้วแคล็มป์ทิ้งไว้

 การยึดไม้เข้าด้วยกันหรือการเพลาะไม้ในกรณีเร่งด่วนสามารถแคล็มป์ทิ้งไว้สัก 4 ชั่วโมงก็พอจะใช้ได้แล้ว แต่ดีที่สุดควรทิ้งข้ามคืนครับ 
เรื่องของเครื่องจ็อยท์ไม้บิสกิตนี้ ผมได้รับการแนะนำใหัทดลองใช้โดยพี่เขมทัตครับ สำหรับการซื้อหาเดือยไม้ ดูกระทู้ของพี่เอ็ม เทอดศักดิ์ ในไทยคาร์เพนเตอร์ได้เลย พี่เค้าลงข้อมูลไว้ครบถ้วนมากครับ

 เมื่อเพลาะไม้เสร็จแล้วถึงจะตัดไม้ให้ได้ความยาวที่ต้องการ การตัดควรแบ่งตัดทั้งสองด้านหัว,ท้าย เราถึงจะได้ไม้ที่มีขอบเสมอกันที่สุดครับ

 ตัดไม้ทุกชิ้นตามขนาดที่ต้องการทุกชิ้นแล้วก็จ๊อยท์ไม้เข้าด้วยกัน โดยผมยังใช้บิสกิตเหมือนเดิม การตั้งระยะยึดไม้ผมทำจิ๊กง่ายๆเป็นไม้ชนตั้งฉากกันใช้จิ๊กอันเดียวกับทุกๆคาน วิธีนี้จะได้ความแม่นยำสูงกว่าวัดด้วยตลับเมตรทีละมุม

 โครงสร้างและการจ๊อยท์ไม้นี้ยังไม่สามารถรับน้ำหนักได้มากนัก เพียงแต่ผมต้องการขึ้นโครงให้ได้เสียก่อน สิ่งที่ทำให้โต๊ะนี้แข็งแรงจะอยู่ที่ผนังทั้งหลายที่จะยึดกับโครงในภายหลังครับ

 พื้นโต๊ะเป็นหนึ่งในตัวยึดโครงให้แข็งแรงผมใช้ไม้เอ็มดีเอฟ สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับพื้นนี้คือที่มุมไม้เอ็มดีเอฟนี้ต้องได้ฉากจริงๆมิฉะนั้นเมื่อเราทำการยึดกับโครงจะทำให้โต๊ะเป็นทรงข้าวหลามตัดมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับองศาที่เราตัดเพี้ยนไปครับ การยึดพื้นไม้กับไม้โครง ก่อนอื่นผมสอดไม้ใต้คานยึดด้วยแคล็มป์ทุกมุมตามรูป จากนั้นวางไม้พื้นลงไปแล้วใช้ค้อนยางเคาะเบาๆให้ทั่วแล้วยึดด้วยกาว+ตะปูเกลียว

รอติดตามครับ

ขอบคุณปรามาจารย์,,ยุ่นหลายๆครับรอชมอยู่ครับ

 ขอบคุณ คุณJACK  คุณMr.ten  ที่ทักทายครับ

 ก่อนที่จะเริ่มลงมือสร้างโต๊ะ ผมกับเย้ายังไม่สามารถกำหนดขนาดความสูงจากพื้นถึงบนสุดได้ ที่ทำได้ก็เพียงประมาณคร่าวๆว่าจะเตี้ยกว่าโต๊ะผมประมาณ 4 - 6 ซ.ม. ตรงนี้เป็นหนี่งในหัวใจหลักของการสร้างโต๊ะนี้ เวลาทำงานจริงถ้าสูงไปก็ทำงานไม่ถนัด เตี้ยไปก็อาจปวดหลังง่าย เมื่อมาถึงจุดที่ต้องกำหนดความยาวขาโต๊ะผมจึงเลือกให้โต๊ะตัวนี้เตี้ยกว่าโต๊ะผม 7 ซ.ม.แล้วใช้ขาปรับระดับความสูงมาประกอบกับโต๊ะครับ

 หลังจาดยึดพื้นโต๊ะแล้วก็มาถึงขั้นตอนการแต่งขอบให้มนด้วยเราเตอร์

 ดอกเราเตอร์นีี้ผมใช้แบบปลายลูกปืนเดินตามขอบไม้โครงโต๊ะ ขอบมนด้านในกรอบนั้นผมทำเพื่่อความสวยงาม ส่วนขอบมนด้านนอกกรอบผมทำไว้เพื่อลดความเจ็บปวดเมื่อเกิดเผลอตัว เอาเข่าหรือส่วนอื่นใดไปกระแทกถูกขอบสันเข้าครับ

ไม้สำหรับฝังน็อตของขาปรับความสูง ผมตั้งความลึกในการเจะเท่ากับความสูงของน็อตพอดีๆครับ

 เมื่อเจาะเสร็จก็เจาะทะลุด้วยดอกสว่านที่ใหญ่กว่าตัวผู้เล็กน้อย แล้วทดลองร้อยเกลียวของขาปรับระดับผ่านขึ้นมา ขาปรับระดับแบบฝาฉิ่งนี้มีทั้งแบบฝาโลหะและฝาหุ้มยางแบบในรูป ผมเลือกใช้แบบนี้เพราะมันจะช่วยให้โต๊ะหนึบติดพื้นดีกว่าฝาโลหะมากและไม่ทำให้พื้นเป็นรอยด้วย เราไปเลือกซื้อจากฮาร์ดแวร์เฮ้าส์ บางนา-ตราด ก่อนถึงทางเข้าเอแบค ที่นี่จะตั้งวัสดุ,อุปกรณ์สำหรับงานไม้ที่ชั้นสอง 
เราเดินทางโดยให้เย้าเป็นผู้ขับรถจากทางด่วนก็ต่อด้วยบูรพวิถี เย้าชำนาญเส้นทางมากเพราะเคยเรียนที่เอแบค เมื่อซื้อของเสร็จก็ย้อนกลับทางเดิมก็มีการพูดคุยกันในรถ พอถึงด่านรับบัตรกลับเกิดข้อผิดพลาดเรื่องการขับรถขึ้น คือเย้าเธอคุยกับเปิ้ลตลอดทางตั้งแต่ขามาแล้ว ตอนจอดรถรับบัตรเธอคุยเพลินจนลืมบังคับรถให้เข้าใกล้ตู้จ่ายบัตร พอยื่นมือไปรับแม้จะเหยียดสุดแขนจนหน้าดำหน้าแดงแล้วก็ยังไม่ถึง ขาดระยะไปแค่คืบกว่า ผมเสนอให้เธอเปิดประตูลงไปรับบัตรแต่เธอคงขัดเขินเพราะมีรถคันอื่นมองอยู่ สุดท้ายเธอตัดสินใจปลดเข็มขัดนิรภัยมุดกรอบประตูรถโดยเอาท้องพาดขอบประตูไว้ขาลอยแทบแตะคอนโซลรถถึงจะเอื้อมถึง ผมกับเปิ้ลหัวเราะจนท้องแข็งพลางคิดในใจว่า ไม่ว่าอย่างไรผมจะสร้างสิ่งที่เกิดมาเพื่อเย้าให้สำเร็จให้ได้

 จากนั้นก็ทำให้น็อตอยู่กับที่ไม่หมุนตามแรงการขัน โดยผมใช้ผงฝุ่นไม้ยัดลงตามร่องระหว่างไม้กับน็อตแล้วหยดด้วยกาวร้อน ส่วนแผ่นอคิลิคเคลือบฟอไมก้าสีน้ำตาลทางขวามือ ก็เจาะด้วยดอกสว่านเดียวกับรูปที่แล้วครับ

 ทากาวประกอบรวมกันแล้วขันตะปูเกลียวแล้วปิดด้วยอคลิลิคสีน้ำตาล ทากาวแล้วยึดแคล็มป์ทิ้งไว้

 จากนั้นก็ทำสีเป็นอันเสร็จขั้นตอนการทำโครงโต๊ะครับ

 ประกอบเข้ากับไม้ที่ตัดเตรียมไว้ ตามรูปจะเห็นสีไม้อัดแอชทางซ้ายและขวาไม่เหมือนกัน แต่ในความเป็นจริงสีของไม้อัดแอชนี้เหมือนกันเพราะตัดจากแผ่นเดียวกันครับ ที่ดูมันเพี้ยนสีกันเป็นเพราะไม้ผนังทางขวาถูกแสงไฟนีออนส่อง ส่วนทางซ้ายเป็นแสงธรรมชาติส่องมาทางประตู

 ไม้เอ็มดีเอฟ 15 ม.ม. ประกบกับไม้อัดด้วยกาว มีความแข็งแรงใช้ได้ทีเดียว และเมื่อรวมกับโครงตู้ก็เพิ่มความแข็งแรงถึงระดับที่สูงมาก

 และที่ผมเลือกใช้ไม้เอ็มดีเอฟนั้นนอกจากเพื่อคุมราคาให้อยู่ในงบประมาณแล้วอีกสาเหตุคือไม้เอ็มดีเอฟช่วยเปลี่ยนความถี่เสียงของเครื่องเลื่อยและเราเตอร์จากย่านเสียงที่สูงไป ให้ลดลงมาที่ย่านเสียงกลางที่น่ารำคาญน้อยกว่าครับ

 ความแม่นยำของ wixey

 ความแม่นยำของ wixey

 ความแม่นยำของ wixey

 ในรูปที่มีการวัดด้วยตลับเมตรทั้งสามรูปก่อนหน้านี้ ผมใช้โต๊ะเลื่อย boye ตัดไม้ตามขนาดที่วัดได้จากภายในของขาโต๊ะ (สีน้ำตาลตามรูป) แต่การวัดด้วยอุปกรณ์สองชิ้นมีความเป็นไปได้ที่ระยะที่ถูกต้องเป็นของอุปกรณ์วัดระยะชิ้นใดชิ้นหนึ่ง หรือถูกต้องทั้งสองชิ้น หรือผิดทั้งสองชิ้น เรื่องนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องน่าปวดหัว ว่าแล้วจะยึดถือชิ้นไหนเป็นหลัก สำหรับผมผมทิ้งปัญหานี้ด้วยการคิดเสียว่า ทั้งสองชิ้นไม่ได้เป็นตัวหลัก ตัวหลักจริงๆคือผู้ใช้ คือผมสังเกตเห็นว่าทุกครั้งเมื่อตัดไม้ออกมาด้วยการตั้งระยะตัดด้วยรั้วระบบ wixey แล้ววัดด้วยตลับเมตรที่ผมใช้อยู่ จะพบว่าการวัดด้วยตลับเมตรจะได้ระยะที่ตำแหน่งแตะหน้าเส้นบอกระยะทุกครั้งทุกระยะ ฉะนั้นเวลาผมวัดขนาดด้วยตลับเมตรผมก็จะอ่านที่ตำแหน่งหน้าเส้นเสมอ

 ตั้งแต่เริ่มต้นจนมาถึงประกอบโครงกับผนังโต๊ะเสร็จ ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไป 5 วันรวมถึงการทำสีและการเคลือบผิวด้วยครับ 
5 วันนี้เป็นการนับวันที่ทำเพราะผมจะลงมือเฉพาะวันที่เย้ามาเท่านั้น เพื่อให้เย้าได้เห็น,ได้ลงมือในบางเรื่องได้ซึมซับขั้นตอนต่างๆทุกขั้นตอน ถือเป็นการเรียนรู้จากโต๊ะของเธอเองไปด้วย

 ไหนบอกว่าพิมช้าเผลอหน่อยเดียวอ่านไม่ทัน

 ผมเคยอ่านเจอกระทู้ในเว็บนี้ที่ มีคนมาแนะนำให้พิมพ์และลงรูปในเฟสบุ๊คก่อนแล้วค่อยก็อปมาลงในเว็บนี้ซึ่งจะทำให้ลงกระทู้ได้ง่าย แม้จะไม่ใช่สมาชิกก็ทำได้ง่ายน่ะครับ คุณพล ผมเลยลองทำตามดูก็ทำได้ง่ายจริงอย่างที่เค้าแนะนำ แต่ที่ผมพิมพ์เก็บไว้ในเฟสบุ๊คก็ยังช้างุ่มง่ามเหมือนเดิมเลยครับ5555

 ครูดี+ลูกศิษย์ดี (ความอดทน ความตั้งใจสูงมาก) / ไม่ได้มีความสามารถทางด้านช่างไม้ แต่ชอบ แอบเข้ามาอ่านบ่อย เผื่อว่าวันที่ปลดตัวเองออกจากการทำงาน จะลองทำบ้าง จะได้ไม่เหงา

 Wixey wr700 ถ้าเราติดโต๊ะตัวแรกเสร็จเรียบร้อยแล้วเกิดไม่่พอใจ  เราย้ายไปติดที่โต๊ะอีกตัวได้มั๊ยครับ

 ขอบคุณครับ คุณ message เธอเป็นอย่างที่ คุณ message สังเกตเห็นจริงๆครับ และการที่ได้ศึกษาก่อนลงมือลงมืออย่างที่ คุณ message ทำอยู่เป็นเรื่องที่ดีมากครับ

 ตอบคุณ ชัยฤกษ์

ย้ายได้ครับ  ก็เหมือนที่ผมทำกับโต๊ะ boye ของผม คือตอนแรกผมติดตั้งแบบปกติเหมือนทั่วไป แต่เมื่อผมต้องการปรับปรุงรั้วโต๊ะ boye ผมก็พลิกแพลงการใช้โดยเอาขึ้นมาติดตั้งบนโต๊ะแทน ซึ่งก็ไม่ต่างกับการย้ายไปติดตั้งอีกโต๊ะตามคำถามครับ 

เรื่องของเฟรมเครื่องเลื่อย

 ที่ตัวเครื่องเลื่อยนี้ผมถอดชิ้นส่วนที่ไม่ได้ใช้ออก ชิ้นนั้นคือการ์ดครอบใบเลื่อยด้านล่าง การ์ดนี้ถ้าใช้งานเครื่องเลื่อยแบบปกติไม่ควรถอดโดยเด็ดขาดครับ แต่ถ้าเอาเครื่องมาหงายท้องทำงานโดยไม่ถอดออกเสียแล้ว มันจะทำให้ขี้เลื่อยพุ่งใส่หน้ามากกว่า ใบเลื่อยจะร้อนเร็วเพราะการ์ดจะสะสมขี้เลี่อยเร็วจนเสียดสีกับใบเลื่อยเนื่องจากการ์ดมีพื้นที่แคบ ผลพลอยได้อีกอย่างที่ถอดการ์ดออกคือเราสามารถใช้ใบเลื่อยใหญ่ขึ้น จากเดิม 9-1/4นิ้ว เป็น 10 นื้วครับ

 อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าฐานของเครื่องให้ตัวขยับได้เล็กน้อย จุดที่ให้ตัวคือจุดหมุนของตัวตั้งระยะความลึกใบเลื่อย จริงๆแล้วต่อให้ใช้เลื่อยแบบปกติไม่มีการถอดหรือดัดแปลงใดๆและที่จุดนี้ไม่มีอาการให้ตัวได้ เมื่อล็อคเครื่องแล้วลองโยกเครื่องดู ตัวเครื่องก็ยังขยับซ้ายขวาได้ ยิ่งตั้งความลึกการกินเนื้อไม้น้อยยิ่งขยับได้ง่าย นั่นเป็นเพราะเหล็กที่ประกอบกับเครื่องและกลไกไม่แข็งแรงพอ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเค้าออกแบบมาให้ใช้งานแบบใช้มือจับบังคับเครื่อง และใช้แบบตัดแบ่งไม้ ไม่ใช่ใช้ตัดแบบหวังผลงานที่ละเอียดมากนัก เป็นผู้ใช้นั้นเองที่นำเครื่่องมาดัดแปลงใช้

 เมื่อตรวจเช็คกรอบพลาสติกครอบมอเตอร์กับใบเลื่อย ผมพบว่าเค้าไม่ได้ออกแบบมาให้ฉากกัน เมื่อพบจุดนี้การออกแบบการยึดเครื่องกับเฟรมไม้ ผมทำให้ง่ายขึ้นด้วยการทำจุดยึดเครื่องกับเฟรมไม่ใหญ่นักแต่มั่นคงพอครับ

 ที่จุดหมุนปรับความลึกการกินไม้ของใบเลื่อยเดิม ผมเปลี่ยนเป็นจุดยึดเครื่องกับเฟรมให้แน่นแบบต้องไม่มีการขยับให้ตัวใดๆอีก คือเป็นการสร้างระบบปรับความสูงขึ้นใหม่

 มุมมองจุดยึดทางด้านหน้า ผมยึดแล้วแคล็มป์ไว้เพื่อหาความยาวจากด้านในเฟรมไม้ทางซ้ายไปถึงฝาครอบใบเลื่อยทางขวา

 ด้านข้าง

 ด้านล่าง

 เสริมไม้เป็นจุดรับสกรูที่ผมใช้ยึดเครื่องกับเฟรม

 เอาเครื่องออกจะได้เห็นชัดๆครับ

รอดูต่อนะครับ กำลังจะทำโต๊ะเลื่อยใหม่เหมือนกัน โต๊ะพี่ดูสุดยอดมากครับ ชอบตรงรั้วเลื่อนได้ กับวัดระยะอัตโนมัตินี่แหละครับ

 ขอบคุณครับ คุณกรกช โต๊ะตัวนี้มีรายละเอียดเยอะพอสมควร เมื่ออ่านๆไปแล้วเกิดข้อสงสัยเพราะผมอธิบายไม่กระจ่างก็ท้วงถามกันได้นะครับ

 ในเนื้อไม้ที่หัวหกเหลี่ยมร้อยทะลุไปนั้น ผมฝังตัวหนอนฝังไม้ที่ล้างเกลียวทิ้งไปแล้วเอาไว้เพื่อเพิ่มความแข็งแรง จริงอยู่ที่ว่าจุดนี้เป็นจุดยึดแน่นไม่มีการขยับใดๆทั้งสิ้น แต่ถ้าใช้ไปนานๆ ด้วยความสั่นของเครื่องเมื่อเปิดใช้งานที่จะถ่ายเทมายังจุดยึดจุดรับน้ำหนักต่างๆ จะทำให้รูไม้ที่เจาะไว้ขยายขนาดกว้างขึ้นได้ง่ายกว่าการมีโลหะรองรับครับ

 ที่เฟรมไม้นั้น ในขั้นแรกผมยึดเข้ากันด้วยบิสกิต+กาว แล้วจึงใช้ตะปูเกลียวช่วยเสริมในบางจุดครับ

 ลักษณะการฟังตัวหนอนที่พูดถึง

 การยึดเครื่องกับเฟรมทางด้านข้างนี้ก็มีการฝังตัวหนอนไว้รับกับสกรูที่ใช้ยึด แม้จะมีความวุ่นวายในการทำเพิ่มขึ้น แต่ก็ช่วยลดปัญหาน๊อตหลุดถ้าใช้การยึดแบบน๊อต+สกรูไปได้ครับ

 ด้านนี้ผมเว้นช่องไว้สำหรับถอดเปลี่ยนใบเลื่อย

 เตรียมการทดสอบว่าสามารถลดแรงกระชากและการสั่นของเครื่องได้ตามที่หวังหรือไม่ โดยวางแผ่นไม้ชิดกับเฟรมที่ประกอบกับเครื่องแล้วแคล็มป์แผ่นไม้ไว้ครับ

 จากนั้นก็กดสวิทช์เปิดเครื่องค้างไว้ ผมใช้วิธีเปิดปิดเครื่องด้วยการเสียบ,ถอดปลั๊กไฟ แล้วค่อยหยิบกล้องมาถ่ายรูปเก็บไว้ 
ผลการทดสอบ
ตั้งแต่เสียบปลั๊กเครื่อง,หยิบกล้อง,หามุมถ่ายรูป ผมใช้เวลาไปประมาณ 2 นาที ตอนเสียบปลั๊กเครื่องลดการกระชากลงไปมากเมื่อเทียบกับตอนที่ผมยังไม่ถอดชิ้นส่วนต่างๆของเครื่องเลื่อยออก(ผมไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เพราะต้องรีบหยุดเครื่องทันที) มีการขยับออกจากแผ่นไม้เพียงเล็กน้อยตามรูป จากนั้นเครื่องก็หยุดอยู่กับที่ไม่เคลื่อนตัวไปในทางใดอีก แรงสั่นที่ตัวเครื่องลดลงไปอย่างมากเช่นกัน
สรุปคือผลการทดสอบน่าพอใจครับ

 จุดยึดเครื่องเลื่อยกับเฟรมไม้
ที่จุดรับเสื้อพลาสติกครอบเครื่องนี้ผมใช้ไม้ตัดโค้งเป็นตัวรับ ตัวรับไม้นี้มีเรื่องสำคัญที่ต้องตัด,แต่งให้มีความสูงพอดีเป๊ะๆกับเสื้อเครื่อง ถ้าสูงไปไม้ก็จะดันเครื่องจนใบเลื่อยเอียง ถ้าเตี้ยไปไม้ที่ขันล๊อคจากด้านบนลงมากดเครื่อง ก็จะกดเครื่องจนใบเลื่อยเอียงมาอีกทางเช่นกันครับ

 ไม้ล๊อคเสื้อเครื่องทางด้านข้างบนเสื้อพลาสติกเครื่องนี้ ผมปาดไม้ออกให้เป็นต่างระดับ เพื่อหลบหัวสกรูไม่ให้ยันกับท๊อปโต๊ะที่จะมาวางในภายหลัง

 จุดยึดเครื่องกับเฟรมทางด้านท้ายเครื่อง 
จุดนี้เป็นจุดที่สามและเป็นจุุดยึดจุดสุดท้าย ที่ฝาครอบเครื่องรุ่นนี้มีรูเกลียวอยู่แล้วผมจึงใช้เป็นจุดยึดเครื่องกับเฟรมครับ

 ถ้าถึงเวลาต้องถอดเครื่องออกมาซ่อม ช่องไม้(จากซ้ายมากลางของรูป)มีระยะพอที่จะดึงสกรูถอยไปทางซ้ายได้ ส่วนไม้ด้านล่างช่องนี้ช่วยเเสริมความแข็งแรง และกันไม่ให้สกรูตกลงไปหากทำหลุดมือ

 มองจากด้านบน จะเห็นสลักล๊อคเพลาเครื่องที่ใช้ตอนเปลี่ยนใบเลื่อย เวลาใช้งานจริงต้องล้วงนิดหน่อยครับ

 แกนล็อคความลึกการกินไม้ของใบเลื่อยนี้ผมหมุนล็อคค้างไว้แล้วปล่อยไว้เลย

 รูปเพิ่มเติมการฝังเกลียวตัวหนอนครับ

ขอบคุณครับคุณยุ่น รีวิวละเอียด รูปชัดเข้าใจง่าย

 ขอบคุณ คุณbanjo เช่นกันครับ

 หลังจากที่ได้ประกอบโครงโต๊ะกับผนัง,ลงเคลือบผิวทั้งภายในภายนอก และสร้างเฟรมเครื่องเลี่อยเรียบร้อยแล้ว ผมก็ไม่ได้เดินหน้าทำอะไรกับโต๊ะนี้อีกเลยประมาณหนึ่งเดือนกว่า เพราะทั้งผมและเย้าต่างก็ใช้เวลาทำงานของตัวเองหารายได้ แต่ในวันที่เย้าว่างก็ยังคงเข้ามาศึกษางานไม้ที่ผมทำเป็นประจำเช่นเคย ในช่วงเวลานั้นวันที่ผ่านไปเรื่อยๆยิ่งทำให้เราทั้งสามเข้าใจว่าคงไม่มีการจัดงานคุยจ้อฯในปีนี้มากยิ่งขึ้น จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนเข้าปลายเดือนมีนาคม พี่เขมทัตก็โทรมาแจ้งว่าจะจัดงานในวันที่ 3 พฤษภาคมนี้ ตัวผมจะแสดงในงานในหัวข้ออะไร 
ระหว่างที่ทำโต๊ะนี้ผมกับเย้าเองนั้นก็มัวแต่สาระวนอยู่กับการสร้าง จนลืมเรื่องชื่อโต๊ะนี้ไปเลยให้ชื่อกับพี่เขมทัตไม่ได้ สุดท้ายพี่เค้าคงนึกเอ็นดู ( หรือรำคาญกันแน่  ) เลยตั้งชื่อมาให้ 2-3 ชื่อ เราเลือกชื่อ โต๊ะ 2 in 1 ดิจิตอล ซึ่งเป็นชื่อสุดท้ายที่พี่เค้าตั้งให้ พวกเราถูกใจกันมาก ขอบคุณพี่เขมทัตอีกครั้งครับ
วันที่รู้กำหนดการงานคุยจ้อฯ ผมเหลือเวลา 40 วัน ในระหว่าง 40 วันที่เหลือนี้ เราก็ยังคงต้องทำงานที่ค้างกับลูกค้า จนเวลาร่นลงมาเรื่อยจนเหลือแค่สามอาทิตย์กว่าก็จะถึงวันงานแล้ว ถึงตอนนี้ทุกคนหยุดงานตัวเองหมดแล้วหันมาสู่การสร้างโต๊ะตัวนี้อย่างเต็มที่ 

 เรื่องของจุดหมุนสำหรับยกปรับเครื่องขึ้นลง
ตามเนื้อหาที่ผมได้กล่าวไว้ก่อนหน้าว่าจุดหมุนเดิมของเครื่องเลื่อยมีอาการขยับให้ตัวได้เล็กน้อย ผมสร้างจุดหมุนเสียใหม่ให้หมุนได้ในทางเดียว ไม่ให้ขยับซ้ายขวาได้เหมือนของเดิม โดยเน้นเรื่องความลื่นแต่ต้องแข็งแรง ที่จุดหมุนใหม่นี้ผมจึงเลือกใช้เพลาดุมล้อมอเตอร์ไซด์ 
เพลาดุมล้อมอเตอร์ไซด์ชุดนี้เป็นอะไหล่ของมอเตอร์ไซด์รุ่นโนวา แดช ที่ผมซื้อมาเตรียมสร้างเลื่อยสายพาน แต่ได้ล้มเลิกไปเหตุเพราะถ้าสร้างให้เสร็จจะเกินงบประมาณที่ตั้งไว้มากเกินไป ถ้าผมจำไม่ผิดเฉพาะชุดที่เห็นนี้ราคาก็ 800 กว่าบาทแล้ว ผมเก็บไว้ก่อนเผื่อเอาไปใช้ในการสร้างอย่างอื่น ซึ่งก็เพิ่งได้เอามาใช้กับโต๊ะของเย้านี้ครับ

 เหมือนเดิมครับ ถ้าต้องการความแม่นยำผมจะทำจิ๊กถ่ายระยะ ทำเสร็จก็ใช้ฟอสเนอร์บิทขนาดเดียวกับบูชของชุดเพลามอเตอร์ไซด์เจาะรูให้ทะลุทั้งจิ๊กทั้งเฟรม เจาะด้านแรกเสร็จก็พลิกเฟรมแล้วเอาจิ๊กมาประกบเจาะให้ทะลุเหมือนกันก็เป็นอันเสร็จสิ้น

 ข้อควรระวังการใช้ฟอสเนอร์บิทคือ ต้องใช้กับสว่านแท่นหรือสว่านมือที่ยึดกับแท่นเท่านั้น ไม่ควรใช้กับสว่านมือเปล่าๆ เพราะคมของดอกชนิดนี้จะกินเนื้อไม้ตามขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของดอกนั้นๆทำให้ยากที่จะคุมสว่านให้อยู่ในจุดที่ต้องการได้ และควรมีไม้รองข้างใต้ไม้ที่ต้องการเจาะด้วย ถ้าไม่มีไม้รองด้านล่าง ด้านล่างของไม้ที่เราเจาะจะฉีกได้ง่ายครับ

 จิ๊กตัวที่เพิ่งใช้ไปใน 2 รูปที่แล้วครับ

 เนื่องจากเพลามีความยาวกว่าเฟรมเล็กน้อย ผมเลยต้องทำแหวนชิมรองไว้ระหว่างน๊อตกับเฟรม แต่เนื่องจากระยะช่องว่างที่เหลือ มีความห่างน้อยมากและยากที่จะวัดได้ งานชิ้นนี้ผมเลยดื่มทั้งน้ำอัดลมและกาแฟกระป๋องไปหลายยี่ห้อ สุดท้ายก็ได้ยี่ห้อที่มีกระป๋องหนาพอเหมาะตามรูป คืนนั้นผมแทบไม่ต้องหลับต้องนอนเลย

 ขี้เลื่อยออกช่องไหนครับ

 ทดลองร้อยเฟรมด้วยเพลาเข้ากับเสาแท่นเครื่องเลื่อยที่ทำรอไว้

 ใส่แหวนชิมที่ทำจากกระป๋องกาแฟเข้าไปด้วยเพื่อจะขีดรอยนำการตัดแต่งแหวนชิมนี้ให้กลมครับ

 เสาแท่นเครื่องที่ทำไว้ 
ผมยึดด้วยกาวกับตะปูเกลียวเพื่อให้มั่นใจได้ว่ามีความแข็งแรงแน่นหนาพอ

 เนื่องจากเป็นการดัดแปลงใช้ บูชทั้งสองข้างของเพลามอเตอร์ไซด์จึงเหลือช่องห่างพอสมควร ผมจึงประกอบไม้ขึ้นให้มีรูสี่เหลี่ยมขนาดพอดีกับเพลา ตัดให้ได้ความยาวเท่ากับระยะที่ว่างอยู่ของบูชทั้งสองข้าง เพื่อยันบูชไว้ไม่ให้หลุดจากรูที่เจาะไว้ครับ

 ไม้ยันบูช,เพลาและบูช

 เวลาประกอบก็จะประกอบเรียงกันไปตามรูปครับ

 ทดลองประกอบดู

 มองจากด้านหลัง

 ด้านหน้า

 ด้านข้าง

 ด้านข้าง

 ไม้ที่ทำมาเพื่อยันบูชไว้

 การยึดขาแท่นกับฐานแท่น
เพื่อความง่ายในการประกอบส่วนอี่นๆ ทุกจุดที่เป็นฉากต้องได้ฉากกันครับ เพราะหากไม่ได้ฉากที่จุดใดจุดหนึ่งโดยเฉพาะการประกอบตั้งแต่ช่วงแรกๆ จะทำให้สิ่งที่เราสร้างนั้นบิด,โย้ผิดทรงครับ

 การที่จะได้ฉากทุกจุด อุปกรณ์ที่ใช้ตัดควรมีการตรวจเช็คอย่างสม่ำเสมอ เพราะอาจมีเคลื่อนที่ของอุปกรณ์นั้นๆจากการใช้งาน เสาแท่นเครื่องทั้งหมดผมตัดด้วยเลื่อยตัดองศาที่ผมตวรจเช็คแล้วครับ

 ประกอบแล้วก็เสริมไม้ค้ำเสาไว้เพื่อความแข็งแรงมั่นคง

 ด้านนี้มีพื้นที่จำกัดเพราะต้องเหลือพื้นที่ภายในโต๊ะให้เราเตอร์ แต่ก็ต้องค้ำไว้เช่นกันครับ

 ด้านหน้า

 ด้านหลัง

 กลไกยกเครื่องเลื่อย
แบบแรกที่คิดจะใช้ไม้ซ้อนกันแบบนี้ครับ แต่เมื่อดูไปดูมา ผมเห็นว่ามันเยอะไปเลยเปลี่ยนแบบ